Aon de praot mee…. Wil Leuris
“Of het vèrken toen pijn had, weet ik nie. Ik denk van nie. Ik heb in elk geval niks gevuuld”
ANDRÉ MOORS
Wie is Wil Leuris?
Wil Leuris, vanaf zijn geboorte woonachtig in Ulicoten, was in zijn arbeidzame leven huisslachter en postbode. Ook zijn vader oefende beide beroepen uit.
Trouwens, opvallend is dat Wil uit een echte (huis)slachtersfamilie stamt. Hierover later meer.
Hij wordt geboren in het gasthuis te Turnhout op 5 augustus 1935. Dit jaar viert hij dus zijn 76e verjaardag. Wil heeft heel zijn leven in Ulicoten gewoond. Vader Jef Leuris is geboren in Ulicoten op 22 november 1901. Hij overlijdt in zijn geboortedorp op 12 mei 1965. Moeder Lies Brosens is geboren in Meir op 24 oktober 1903. Zij overlijdt op 17 januari 1974 in Breda.
Bijzonder is dat verschillende broers van de vader van Wil, getrouwd zijn met zusjes van de moeder van Wil.
In het gezin waarin Wil aan de Dorpsstraat opgroeide, waren vier kinderen. Charel was de oudere broer. Broer Jos, overleden op 5 mei 1999, was jonger dan Wil. Charel overlijdt op 18 februari 1997. Het enige zusje van Wil heet Riet. Zij overlijdt plotseling, tot groot verdriet van het gezin, in 1951 op negentienjarige leeftijd
De vrouw van Wil heet Corrie Kusters. Zij woont in haar jeugd aan de Chaamseweg-Hazenberg in Ulicoten. Ze wordt geboren op 15 mei 1938 in het ziekenhuis in Breda. Iedereen in Ulicoten kent haar als wandelaarster. Ze slaat geen dag over, telkens wandelt ze ongeveer anderhalf uur.
De vader van Corrie, Jef Kusters, wordt geboren op 9 maart 1903 in Ulicoten. Hij overlijdt aldaar op 21 juli 1988. De moeder van Cor, Anna Jochems, wordt geboren in Meerle op 15 november 1903 en overlijdt in Ulicoten op 25 maart 1999.
Wil en Corrie trouwen op 18 augustus 1959. In hun gezin worden vier kinderen geboren, drie meisjes en één jongen. Eerst komt Anja (1960), dan Loes (1962), vervolgens Walter (1964) en tot slot Connie (1965).
Wil en Corrie zijn maar wat trots op hun vier kleinkinderen Casper, Ruben, Sjoerd en Mats.
Wil woont zijn hele leven lang met veel plezier in Ulicoten. Maar over een tijdje zou hij best in Baarle-Nassau willen wonen, bij voorkeur in een appartement. Wil: “Daar heb je alles bij de hand. In Ulicoten zijn heel veul voorzieningen verdwenen, vooral winkels bedoel ik dan. In het Dienstencentrum kun je gelukkig nog voor veel dingen terecht.”
De jeugdherinneringen van Wil
Wil vertelt over zijn vroegste herinnering. “Ons grutvaoder woonde in de Molenstraat waor Geert Brosens woonde, net voorbij het ouwe politiebureau. Grutvaoder woonde in bij tante Fien. Onze Jos en ikke mochten dan als klein mannekes van un jaor of vier onze grutvaoder tegen gaon, tot bij Jacobs. Hij kwam dan bij ons eten of zo. Wij begossen toen zo’n bietje te praoten. Onze Jos kos echter gin grutvaoder zeggen. Hij zee dan ‘grutjevertaoge’. Dè is mij altijd bijgebleven. Onze pa was unne gemakkelijke mens. Ons moeder was ietske moeilijker. Ik bewaor goeie herinneringen aon thuis. Als kènder ruzie maoken onder mekaor, deeën we nie dikwijs. Mar we vochten wel eens, net zo als op un aander. Toen ik un jaor of vijf was, begos den oorlog. Ik weet nog dat er bij Rops in de Wilhelminastraat Duitsers waren. Als hullie biggen zo’n dertig of virtig kilo wogen, wieren ze bij ons thuis in de keuken door onze pa geslacht. Ze wieren klaorgemaokt net als unne haos, dus nie uitgebeend. Het slachten moes immers zo rap meugelijk gebeuren. Niemand mocht da zien. Wil Vlemminx, den buurman, wies da ook natuurlijk, want die zaat bij ons in de kelder. Die kreeg dan ook un stuk vlees. Pastoor van Steen kreeg altij unne geslachte big, Fons Michielsen ene, veur Rops was er ene en wij kregen er ene. Fons Michielsen was familie van Rops. Da vlees was héél mals. Honger hebben we in den oorlog nie gehad. Onze pa ging dikwijls slachten bij de boeren en kreeg dan uitbetaold in graon. Soms nog un paor centen erbij. Bij ons in huis zat unne Duitse officier. Un klein manneke, Solewieke. Bij ons in de veurkaomer hielden de Duitse officieren zo af en toe un vergaodering. Solewieke, da was gin vervelend manneke, waarschuwde onze pa als er iets ging gebeuren. Dat zeet ie bijveurbeeld, vanaovond binnen blijven. In de oorlogsjaoren ging de school veur zover ik me kan herinneren, gewoon door.”
Wil vindt leren niet zo leuk
Op school was Wil volgens zijn zeggen geen hoogvlieger. “Rekenen kos ik goed, mar de rest was nie veul. Ik was wel unne brave, denk ik. Wij plaogden dikwijls de kender van mister de Kanter. Die mochten dan nie meedoen mee spellekes. Ik weet nog wel da ik unne zoon van de Kanter flink tegen zijn benen schupte. Mister de Kanter zag da, pakte mij vast en trok mij op mijn knieën op de tegels. Allebaai mijn knieën kapot. Juffrouw Reintjens, juffrouw Teeuw zeeën wij altij, was wel un goei. Mee mister Verschueren mocht ik altij mee in den tuin gaon helpen. In de bossen gingen we naor planten en zo kijken. Laoter, na mijn schooltijd, ging ik bij hum langs om te vraogen over planten. Op school had ik dikwijls last van mijne blinde dèrm. Als we dan catechismus-examen hadden, dan kos ik daor niks meer van gemaokt krijgen. Dan kreeg ik altij zón buikpijn. Dan liep ik naor huis en bij Fons Sas veur het huis lag ik dan te rollen van de pijn. Volgens dokter Govaerts was da pijn van unne komende en gaonde blinde dèrm. Pas toen ik werkte in Gilze en er last van bleef houwen bij drukke daogen, is die blinde dèrm er uit gehaald. Nooit ginne buikpijn mir gehad.
Ik ben ook misdienaar gewiest bij pastoor van Steen. Piet van den Broek was toen kùster. Ja, de wijn smaokte goed! Toen de kerk aon het end van den oorlog kapot geschoten was, wier de mis gedaon in ut parochiehuis. Als er dan een bruidspaar trouwde, stond de pastoor op het toneel. Ik weet nog goed da Jo Kusters en ik als misdienaor aon het raom zaten. De pastoor las veur of un bruidspaar mee elkaor wilden trouwen en toen zaten wij ‘neije’ te schudden! De pastoor had daor gin erg in. Ik weet nog wel dat het bruidspaor toen unne rooie kop kreeg.”
Wil wordt hulp bij een huisslachter
Vermeldenswaard is dat de vader van Wil ook huisslachter en trouwens ook postbode was. Wil komt uit een slagersfamilie, zoveel is duidelijk. Want ook een broer van zijn vader, Gust, was slager in Chaam. Een andere broer van vader, Jaak, had een slagerswinkel in Rijen. Frans Leuris, ook een broer van vader, had weer een slagerij in Meir.
Als Wil van school af komt, hij is dan twaalf, staat er een advertentie in het Baols krantje. Bij slager de Jong in de Nieuwstraat in Gilze vroegen ze een slagersleerling.
Wil: “Verder leren op de ambachtsschool was voorbehouden aon onze Charel en onze Jos. Ik mos centen gaon verdienen. Ik zaat er eigenlijk nie mee, want leren gaf ik niks om. In elk geval, ikke mee onze pa op de fiets naor Gilze naor slaoger de Jong en daor wier ik toen verhuurd. Ik werkte er vier jaar. Toen ik als twaolfjarige bij Jan de Jong begos, kreeg ik vijf gulden per week. Vijf gulden! Ik kreeg er kost en inwoning, alleen de was mos ik zelf doen. In het begin was ik nie meer als unne loopjongen. Zo mos ik alle gereedschap zoals messen, bijlen en zaogen bij mekaor houwen. Jan de Jong had zelf ook koeien waaien. Ik mos dan ook stront en molshopen breken en mies wegdoen. Een opleiding veur huisslachter had ik nooit gehad. Mee onze pa die toch ook huisslachter was, ben ik nooit mee gewiest. Vanaf het begin mos ik me alles zelf aanleren. Het vlees mos ik bij de klanten thuis brengen mee unne grote bakfiets. Ik kos maar paramper tegen de wend in komen. Het vlees wier toen nie zo ingepakt als tegenwoordig. Unne kilo krib zat verpakt in een dichtgefrommeld stukske papier en ge mos mar zien dat het vlees bij mekaor bleef. Soms zat alles door mekaor en dan konde terug om alles na te wegen en opnieuw in te pakken. Als ik mee ging naor huisslachtingen, leerde ik heel veul van de meesterknecht. We hebben gehad da we zestig of tachtig varkens op ene dag mossen slachten. Bij iedere boer waren we dan tien minuten. Veul boeren hielpen dan ook mee. Die kunnen ook un verken vangen hè. We waren soms wel mee acht man bezig. De dag erop kwamen we dan terug om het vlees te versnijden. De meesterknecht dee da mij dan veur. Vruger kwam het allemaal nie zo nauw. Ik bleef heel de week bij Jan de Jong slaopen. Op zaoterdag na vijf uur mocht ik naor huis. Op zondagaovond om half elf mos ik terug binnen zijn. Ik ree er altij over Chaam naor toe. Over de grote kassaien tussen Chaam en Gilze ree ik dan zo hard mogelijk want dan wier je da gebobbel nie zo gewaar. Op het fietspad was het nie goed fietsen, tussen de slakken van de ovens lag daar ook glas.”
Vogeltjes en vissen vangen
Als Wil op zondag thuis is, kan hij zich op zijn vrije dag goed bezig houden. “Ik gong vogeltjes zuken. Maar ook vissen vangen, josen noemden we da. Mistal munne kameraod Jan Reintjens en ik maokten dan hier aachter in de waterloop, den Bremer denk ik, twee dammen op unne meter of drie van mekaor en schepten dan het waoter mee un emmerke er tussen uit. Als er dan gin waoter meer tussen stond, zag je de paling in de modder kruipen. Ons natte handen maokten we dan vuil mee zand en dan kossen we de glibberige paling gemakkelijk pakken. In de bossen, onder andere in de Wildert, Blommegoed en daor waor nou de munitieopslagplaots is, zocht ik allerlei vogels. Kraaien, eksters, kleine vogeltjes. Als ik dan un nestje gevonden had, haolde ik er de aaikes uit. Toen moog da allemaol nog. Die aaikes hing ik dan op aon dunne takjes van un boomke of zo. De verschillende kleuren van die aaikes was un schoon gezicht. Wat ik ook dee, was kanarievogels en diamantduifjes kweken. Bij Sjaak van Olmen van de Reuth en Toon van den Broek uit de Oordeelsestraat, Toon Tiet zeeën ze vruger, krantenboer Jef Adriaansen die bij de spoorwegovergang aon de Chaamseweg in Baol woonde, kwam ik vruger om vogeltjes te kijken en te ruilen. Toon Tiet hai van die krobduiven. Bij de voetbal in Ulicoten ben ik ook gewiest. We speulden op het voetbalveld bij Peer en Dien Stoffels aon den Baolseweg mar ene wedstrijd, want toen wier er al gestopt. Van ons elftal kwamen er nie mir genog op.”
Vervolg carrière als huisslachter
Na vier jaar, gewerkt te hebben in Gilze, vertrekt Wil op zijn zestiende naar een loonslachter in Meir omdat hij er meer kon verdienen. Het was bij een oom van Wil. Ook daar verbleef Wil de hele week, behalve zondag. Wil: “Ik had in Gilze al zo veel geleerd, dat ik voortaan alleen huisslachtingen mocht doen. Toen heb ik bij een ongelukske, toen een mes op mijn pols viel, een pees doorgesneden. Er zit nou nog altij unne grote bobbel op die plak. Ik slachtte eigenlijk alleen maar vèrkens. Ene keer un koei en die had nog mildvuur ook. Ik bleef twee jaor werken bij mijn oom. Toen ben ik weer terug gegaon naar Gilze want ze zochten weer volk en ik kos er wir wa meer verdienen. Ik was toen achttien. Ook toen bleef ik daor intern. Eten dee ik daor ook. ‘Ge mot pikken waor dè ge schrobt’, zeeën ze vruger. Da wil zoveul zeggen als da ge zelf gin boterhammen mee naor je werk moet meenemen. Ik bleef in Gilze weer vier jaor. Toen kreeg ik een aanstelling bij de Post, de PTT zo gezee, en toen ben ik in Gilze weggegaon. Rond die tijd kreeg ik een brief van de slagersbond. Daarin stond dat ik zestienhonderd gulden beurde voor opgebouwde pensioenrechten. Van da geld heb ik toen bouwgrond in Ulicoten gekocht en er later een huis op gezet. We wonen er nog steeds.”
Als Wil postbesteller is, doet hij daarnaast in eigen beheer huisslachtingen. “Ik denk dat ik vanaf toen elk jaor bij de boeren thuis zo’n zestig huisslachtingen dee. Ik kwam bijveurbild bij Frits Josten, bij Mil en Gust Jansen, Toon Josten, de Ackerveken-mannen, Fons Michielsen. Mar ook in Baol, Castel, Chaam, Meir, Meel. Vèrkens slachten was wel gemakkelijker als koeien. Alhoewel, ik heb ooit gezien da un vèrken bij unne boer de broek van zijn kont had afgetrokken. Daor stond ie in zijn onderbroek!”
Hoe verloopt een huisslachting
Op mijn verzoek vertelt Wil uitvoerig hoe de procedure bij het slachten van een varken in zijn werk gaat. Het slachten gebeurde vooral in de wintermaanden.
Wil: “Eerst moet je naar het gemeentehuis om aangifte doen. Dan komt de keurmeester. Als het vèrken goedgekeurd is, kun je beginnen. Ik haolde het vèrken uit de kooi. Ik dee dan un touw om de nek en achter zijn veurste poten en gekruist over zunne rug. Hij kos dan springen zo veul as ie wou, mar ge kost hum mee één hand houwen. Want zijne nek ging dan diecht en dan kreeg ie op den duur ginne asem mir. Buiten schoot ik hum dan dood mee mijn schietmasker. Unne stalen pin gong dan mee kracht dwars door zunne kop. Als ge goed schoot was ie er meteen gewiest. Ge schoot ook wel eens nie goed. Dan ketste de pin af. Of het vèrken dan pijn had, weet ik nie. Ik denk het nie, want ze zijn dan toch wel bedwelmd. Ik heb in elk geval niks gevuuld. Meteen nadat ie dood was, hield ik zunne bovenste poot vast. Mijn knie zette ik dan achter zunne kop en den boer hield de kop van het vèrken naar achteren. Dan stak ik hem mee un mes in zunne nek in de slagader. Mee een paar man vingen we dan het bloed op, soms unne liter of zes.
Het bloed wier geklopt en dan wier er de eiwitten uitgehaold. In het bloed wier dan bloem en kruiden gedaon. Vervolgens wier het bloed gekookt en wier dan stijf. Het resultaat was dan lekkere bloedworst, die in schoongemaokte dèrmen wier gedaon. Van de vèrkenskop wier zult en balkenbrij gemaokt. Het vèrken wier, als ie uitgebloeid was, besproeid mee kokend waoter. Dan wier ie geschrobd mee unne krabber, om er de stugge haoren af te krijgen. Dan wier ie mee unne gasbrander afgebrand. Het kos er dan nog al stinken. Dan snee ik de achterhammen open en wier het gateind er uit gehaald. Dan ging ik op zoek naar de twee achillespezen om daorachter un touw te kunnen steken waormee hij dan op de leer wier gebonden. Soms wier er een hout achter de achillespezen gestoken en daormee aon de leer, tegen de muur van de stal opgehangen. Ik was daor nie veur, want hij kos er dan wel eens afvallen as ge er mee door un deur moest en dan de leer wa scheef hield. Zo’n bist kon wel driehonderd kilo wegen, nou dan witte gij het wel. Dan wier de buik opengesneeën. Niet te diep, want anders snij je de dèrmen kapot. Die dèrmen haolde ik er dan uit. Dan kapte ik het borstbeen mee un bijl open en wieren hart, lever, tong er uitgehaold en opgehangen aan unne spekhaak aon de leer, want de keurmister moest da zien. Zeker in Bels wier dan un borreltje geschonken. Dan bleef het vèrken ene nacht staon om uit te sterven. Het liefste had ik dan droog, open weer. Anders droogde het vèrken onvoldoende. Den dag er op kwam ik terug om het verken uit te benen en klein te snijden. Da duurde dan ongeveer een uur. Een stuk of zeuven vèrkens dee ik zo per dag. Soms werkte ik als ik honger had een stuk rauwe biefstuk naor binnen.
Als ik klaor was, wier er soms un borreltje gedronken. Ik zal jou vertellen, het schoonste stuk van het vèrken wier altij naor de pastoor gebrocht. Naor de nonnen ook. We hebben ook eens vlees gebrocht naor de pastoor in Hulten. Die had buiten spekkuipen mee vlees staon. Misschien zestig of zeuventig procent van het vlees was al rot. Zoveul kreeg de pastoor. Hij kos het gewoon nie op. Het vlees, behalve de koteletten, wier in een spekkuip gestopt. De hammen en de schouders wieren dan in die kuip gezouten. Door het vocht van het vèrken wier da pekel.
In het begin deeën veul boerenvrouwen het vlees in de weckfles. Laoter stopten ze het vlees in een diepvrieskluis. Wa ik ook nog wil vertellen is da als vrouwen vruger ongesteld waren, dat ze dan nie mochten meehelpen om reden dat het vlees anders nie goed bleef.
Op een gegeven moment komt een einde aan de huisslachtingen. Dat werd door de overheid niet meer toegestaan. Vanaf ongeveer 1965 slacht Wil daarom voortaan aan huis in een speciaal daarvoor betegelde en ingerichte ruimte. Vooral runderen worden er dan voortaan geslacht.
“Ja, ik heb het huisslachten altij gère gedaon. Eigenlijk is het toch ook wel schoon dè mijn zoon Walter als chef-slager werkt bij C 1000 in Baol. Onze kleinzoon Ruben is als hulp ook vaak te vinden in de slagerij-afdeling van C 1000.”
Verkering, trouwen en kinderen krijgen
Ik vraag Wil of hij al graag meisjes zag toen hij een jaar of achttien was. “Al veul eerder! De meiden die in Gilze bij Jan de Jong kwamen werken, zag ik gère. Ik ging dan bij een van die, un naaister, bij heur ouwelui buurten en kaorten. Jongens van Gilze waren dan jaloers op mij.
Ja, ut begos toen allemaol al te kriebelen. Gevreeën heb ik mee die naaister nooit gedaon. Veul meskes heb ik nie gehad. Ja, ons Corrie. Oh ja, Coby van den Berg uit Prinsenbeek. Die werkte ook in Gilze en was un aordig meske. Gevreeën heb ik nie mee heur. Wel elkaor lief aongekeken en wa gebuurt. Nie veur het een of aander, die zou ik nog wel eens willen ontmoeten. Bij jullie thuis in Baol kwaam ik ook als hulppostbode. Jouw oudste zuster zag ik ook gère.”
Wil denkt dat hij zijn vrouw leerde kennen gedurende de tijd dat hij met de fiets op en neer reed naar Gilze. “Maar het ging niet zonder slag of stoot. De jonge meiden gingen gymmen in het Dorpshuis. Na afloop wilden verschillende jonge mannen van Ulicoten waaronder ik, die grieten wel naor huis brengen. Maar da ging nie deur hè. Jefke, de pa van Corrie, stond mee heur fiets te wochten bij ut Dorpshuis. Het fist ging nie deur. Ikke wir mee hangende pootjes naor huis. Ik heb toch mar volgehouwen en uiteindelijk is het gelukt. Als we eens een keer weg mochten en wir op de fiets naor Corrie thuis reden, zag ik al in de bocht bij Tijn Oomen hullie pa wa verderop op straot staon om te kijken of wij er nog nie aon kwamen. Ons Corrie wier kort gehouwen. Nie te lang buiten blijven staon om afscheid te nemen. De deur was nog nie los, of hij riep al. Af en toe mochten we wel eens naor de film in Baol bij den Engel of samen mee heur ouders op de fiets op bezoek gaon bij tantes. Hullie moe was nie zo hoor. We hebben wel lang verkering gehad, vijf jaor denk ik. In 1959 zijn we getrouwd. Het trouwfist wier bij ons Corrie thuis gevierd. Vijf jaoren hebben we bij hullie thuis ingewoond.”
Zoals eerder vermeld, Wil en Corrie krijgen vier kinderen. Drie meisjes en een jongen. Wil: “Klein mannen kopen is schoon, maar het gaot altij nie even mooi. Mar bij ons ging het vanzelf. Bij de geboorte van ons vier klein mannen is ginne ene keer unne dokter bij gewiest. Als ons Corrie er aon begon dan was het floep, unne zucht, unne vloek en het was gebeurd! Ons moeder was unne keer bij ons aon de Chaamseweg in huis. Ons Corrie loopt un paor keer op en neer. Ons moeder fietst naor huis. Ze is nog mar net thuis en ik bel ons moeder. Ik zeg, we hebben un jonge dochter. Ons moeder zegt, dè kan nie want ik was net nog bij jullie! Zo vlug ging dè,” aldus Wil.
Wil als postbode
Zoals eerder vermeld, ook de vader van Wil was postbode. Hij bezorgde de post op de fiets in Ulicoten en Castelre. De te bezorgen post haalde hij op in het postkantoortje in de Nieuwstraat in Baol bij juffrouw Slockers.
“Anna Smeekens werkte er ook. Het was mar un hokske, zo klein. Enfin, nonkel Jaon Leuris had ook unne tocht, net zoals Jan Bastiaansen, Jan Gulickx, Piet Theeuws en Gerard Gulickx. Ik ben bij juffrouw Slockers op sollicitatiegesprek geweest. Ik kreeg bij de PTT mijn vaste aanstelling als postbezorger in november 1959. Daarvoor was ik een paar jaar hulpbesteller. Ik ben ook vanuit het postkantoor in de Nieuwstraot begonnen. Het ging er allemaol gemoedelijk aon toe. Die ouwe postbodes hebben wel eens verteld dat er un groot pakket was aongekomen veur van der Sluis. Er zaten bh’s in die doos. En die mannen niet te lui, die waren die bh’s aon het passen gewiest!
Ook ik bezorgde de post op de fiets in Baol, Ulicoten en Castelre. Op het lest mee unne brommer trouwens. In het begin moest de post zeker twee keer per dag bezorgd worden. De postbezorging ’s morgens duurde een paor uur. Dan ging ik naor slager Gust de Bont in de Molenstraat. Daor at ik dan. Dan ging ik een uurtje of anderhalf helpen op het postkantoor. Dan ging ik weer terug naar Gust de Bont om daor un paor uurkes te werken. Jeanne Couwenberg, de vrouw van Gust, hee mij geleerd om biefstuk uit te vliezen. Ik heb bij Gust ook jaoren gewerkt mee Liza, de vrouw van de Belze burgemister Fons Cornelissen. Op het lest van de dag ging ik wir naor het postkantoor om post bezorgen. We bezorgden toen nie alleen brieven, in het begin moesten we ook pensioenen uitbetaolen. Belastinggeld van boeren in Castelre kreeg ik ook mee, want dan hoefden ze zelf niet naor Baol te komen om da geld te storten. Ik weet nog da Jaon Hereijgers van Baol-brug de melktoer ree van Castelre. Het was koud en het sneeuwde. Ik dronk un paor bakskes koffie bij Mieke de Biggelaar op de Reuth. Jaon Hereijgers kwam daor ook en vroeg of ik nog naor Castelre moest. Jaon zee, gif de brieven mar hier dan stop ik ze wel in de lege melkkannen en bij de rest stop ik ze wel in de brievenbus. Dank zij Jaon kos ik recht naor huis. Un paor daogen laoter hoorde ik vertellen da de post in de niet helemaol lege melkkannen had gedreven. Die mensen in Castel hadden er eens goed mee moeten lachen. Daor zou je nou nie mir mee klaor komen.”
Als Wil in 1967 op 32-jarige leeftijd een auto-ongeluk krijgt, bezorgt hij niet meer per fiets, maar met de bromfiets. “Het ongeluk gebeurde op de Meerleseweg, in de leste bocht veur Meerle. Het was toen nog een kassaienweg. Ik ree helemaal nie hard want ik had tijd genog. Waarschijnlijk omdat ik op de gas trapte in plaats van op de rem, klapte ik op unne boom. In dieën tijd droeg niemand gordels. Die waren er toen nie. Ik had een gebroken been en een heel pijnlijke schouder. Ik wier mee unne Belze ziekenwaogen naar het ziekenhuis in Breda gebrocht. Ik weet nog dat dieë chauffeur zee dat hij honderd francs kreeg voor de rit vanaf de plak van het ongeluk naor de grens mee Holland. Vanaf die plak naor ut ziekenhuis in Breda kreeg ie wel tweehonderd gulden, zeet ie. Sinds het ongeluk heb ik heel veel last gekregen en gehouden van mijne rechterschouder. Als ik 55 jaar ben, in 1980, word ik afgekeurd als postbesteller. Maar last van mijne schouder heb ik tot op den dag van vandaog. Ik moet nog steeds oefeningen doen.”
Hobby’s vandaag de dag
De laatste jaren zijn de grote hobby’s van Wil en Corrie fietsen, het spelen van jeu de boules,
bloemen kweken en verzorgen, en zijn duiven. Wil en zijn vrouw en vrienden fietsen geregeld samen op hun elektrische fiets, als het weer het toelaat. “We maoken dan een toerke van een kilometer of vijfenveertig. Ook fietsen we mee de bejaardenbond.”
Zelf heeft Wil ook veel plezier beleefd aan het kweken van bloemen en het houden van duiven. “Tot voor een paar jaar geleden zette ik de gekweekte planten en bloemen in potten hier achter en naast het huis. Ik kweekte vooral datura’s. Duiven houden dee ik tot veur tien jaor. Ik heb wel eens un prijske gewonnen, maar onze Jos speulde veul beter. Die speulde mee die grote mannen, Amerikanen en Japanners.
Jeu de boules spelen vinden we heel leuk. We doen da altij mee ut zelfde ploegske, op de baon bij Jos Verheyen aon de Chaamseweg in Ulicoten. Mee acht man speulen we een onderlinge competitie. Frans van Gils en Riet Boeren zijn er ook altij bij. De ene keer lukt het goed, de andere keer nie. Er komt ook wel wa geluk bij kijken.
Op tv naor de voetbal kijken doe ik heel gère. Johan Derksen hoor ik ook gère in een praotprogramma. Hij hee al veul jaor gezongen da de voetbal door het geld kapot goi, mar nou is het al zover hè. Op vakantie gaon hebben we eigenlijk nooit gedaon. Gift ons Corrie niks om. Is net hullie moeder hè. Dansen hebben we wel veul gedaon. Bij Jo Kusters, in Diest, in Haghorst en Hilvarenbeek als het daor gehuwdenbal was.”
Afscheid
Wil, het was een groot genoegen om met jou te kletsen. Dank zij jou hebben we weer heel wat interessants gehoord over jouw mooie vak van postbode. Maar vooral over jouw oude beroep van huisslachter. En dat is voortaan nostalgie!
Namens alle leden van onze Heemkundekring wensen wij jou en je vrouw Corrie samen nog heel veel fijne jaren. Het ga jullie goed!