Donderdag 25 juli 2013 heeft een zwoele, drukkende en klamme avond. Het is zo’n avond waarop de dazen zich optimaal voelen… Toch gaat om zeven uur een dertigtal dapperen vanuit het Heemhuis op weg naar het laarzenpad bij de Eikelenbosch.
Er staat een zomeravondwandeling met een ‘experiment’ op het programma. Amalia gaat op zoek naar leylijnen en energierijke plaatsen in de Baarlese natuur.
Toponiemen en oeroude verhalen
Voordat de wandeling begint, geeft Antoon van Tuijl een toelichting op wat het doel is van deze wandeling. Natuurlijk blijft het genieten van de natuur een belangrijk element. Maar vanavond is er meer. Uit een studie, genaamd ‘Heidens Nederland’, een speurtocht naar voor-christelijke sporen, heeft hij geleerd dat plaatsen waar toponiemen met de elementen wit en zwart, gecombineerd met een oeroud verhaal over een vorstengraf of een verborgen schat, altijd verwijzen naar een prehistorische Keltische plaats van eredienst. Laat deze combinatie zich nu voordoen op de Singelheide. Daar kennen we de Witte Bergen en het Zwart Ven, terwijl er een oude sage beweert dat er een verborgen schat moet liggen.
In de wetenschap dat de cultusplaatsen van de Kelten zich altijd bevonden op plaatsen met een sterk aardmagnetisme, of als u wilt energierijke plekken, is er dan in deze omgeving zo’n plaats te vinden?
Wij krijgen voor deze speurtocht de hulp van Jurre Yntema. Antoon stelt hem voor als deskundige in de Keltische wereld en ervaren wichelroedeloper. Na deze inleiding gaan we op pad. Eenmaal midden in de natuur, legt Jurre ons uit dat wichelroedes helemaal geen tover-instrumenten zijn en dat het hanteren van zo’n instrument niets met speciale begaafdheden of paranormale zaken te maken heeft. Dat laat hij ons zelf ervaren. Iedereen krijgt een wichelroede in handen. Het is een gewoon handvat van een vijl, waarin een haaks gebogen stuk lasdraad geplaatst wordt. Dat stuk draad kan vrij bewegen in de holte van het handvat.
Het zal wel!
Jurre vertelt dat het oude pad waarop we lopen zeer waarschijnlijk een ‘leylijn’ volgt. Dat is een energierijke baan in de grond. Onze wichelroedes moeten hier dus wel gaan reageren. Met een zekere verwachting of met een gevoel van ‘het zal wel’ lopen we over het pad. En waarachtig: op bepaalde plaatsen slaan praktisch alle draden uit. Merkwaardig is dat uitgerekend op die plaatsen een boompje van de jonge aanplant veel hoger is dan zijn soortgenoten in de directe omgeving. Op een andere plaats tieren de bramen opvallend weliger dan elders.
Ook bij enkele oudere eiken reageren de wichelroedes meer dan duidelijk. Antoon heeft ons vooraf verteld dat hij heel benieuwd is hoe onze wichelervaringen zullen zijn op een bepaald punt van de route. Hij vermoed dat daar een stevige reactie zal komen. En dat klopt! Op het hoogste punt van de omgeviing slaan veel wichelroedes heftig uit. Dit moet een knooppunt van energiebanen zijn. Het blijkt dat veel wandelaars zich hier heel goed voelen. We horen dat sommige mensen hier hun wandeling graag even onderbreken om…, ja om wat? Vanwege dat goede gevoel dat je hier krijgt.
Voeten op de grond
Wat Antoon als verwachting uitsprak, klopt dus. Hij constateert dan ook dat dit best de cultusplaats van de Kelten die hier ergens gewoond hebben, geweest kan zijn. Bewezen hebben we dat niet, betoogt hij. Wij blijven met onze voeten op de grond. Archeologisch onderzoek zou daarover uitsluitsel kunnen geven.
Een natuurgids in spe heeft intussen op een zanderig stuk van het pad een grote kolonie zandbijholletjes ontdekt. Het interessante is, dat verschillende zandbijen druk aan het werk zijn om hun nestholletje dieper uit te graven. Frans Vermeer laat zien dat deze diertjes daarvoor speciale ‘kammetjes’ aan hun pootjes hebben waarmee ze het zand naar buiten harken. Prachtig om te zien!
In een rustig tempo en af en toe begeleid door ijverige dazen, wandelen we nog een ommetje.
De wichelroedes komen nog een keer van pas. Antoon weet van zijn vroegere vogeltochten dat bij een bepaalde bosrand tot in de jaren zeventig van de vorige eeuw de korhoenhanen hun schijngevechten hielden in hun baltsperiode. Het is bekend dat dieren een sterk gevoel hebben voor de juiste plaats en tijd. Zou hun vroegere ‘tournooiveld’ ook een energierijke plek zijn? Jawel, ook hier slaan de meeste wichelroedes duidelijk uit!
Heel anders
Terug bij de auto’s gaan er wat bedankjes over en weer. Er is een speciaal woord van dank voor Jurre die deze wandeling begeleidde. De heel andere manier waarop we vanavond in een stuk van ons heem bezig waren, heeft volgens mijn waarneming de meeste deelnemers sterk geboeid.Dank aan de organisatie.
Een deelnemer.
De foto’s zijn van Carla Peerden en Ineke van Strijp. Met dank! Hieronder nog enkele foto’s van de avondwandeling.
Vol aandacht voor de uitleg van Jurre.
We hanteren regelmatig de wicherroede.
Lopend over paden met de wichelroede.
Het boeiende schouwspel van drukgravende zandbijen.
Een gravende zandbij.
Ook Femie is van de partij. Ook genoten?