Aon de praot mee……… Rik Wouters
“Er staon dingen op de dopinglijst die unne gewone meens pakt as ie verkouwen is”
André Moors
Wie is Rik Wouters
Rik Wouters was midden jaren 60 als beroepswielrenner drie jaar achter elkaar deelnemer aan de Ronde van Frankrijk. Hij maakte toen deel uit van de zeer bekende wielerploeg ‘Televizier’ met als ploegleider Kees Pellenaars.
Heel Baarle leefde in die jaren enorm mee met het wel en wee van Rik. Nu de Ronde van Frankrijk 2007 weer voor de deur staat, is er alle aanleiding om eens uitgebreid met Rik ‘aon de praot’ te zijn.
Rik werd geboren op 5 augustus 1942 in de Pastoor de Katerstraat in Baarle-Hertog. Hij is nu dus bijna 65 jaar. In zijn jonge leven werkte hij, tot het moment dat hij beroepswielrenner werd, heel hard op de boerderij van zijn vader. Deze boerderij was gelegen op Klein Bedaf.
Vader Jac werd geboren op 20 november 1914. Hij overleed in 1997.
Moeder Nelly Mathijssen werd geboren in Galder op 30 november 1915. Ze overleed op 18 februari 2004.
In het gezin waarin Rik opgroeide, zijn dertien kinderen: Rik is de oudste. Daarna komen er nog acht broers en vier zussen. Moeder kreeg niet minder dan drie tweelingen.
José van Gestel uit Baarle-Hertog is al bijna 42 jaar, heel gelukkig getrouwd met Rik. Zij werd geboren op 11 mei 1944 op de Heikant in Baarle-Nassau. Rik en José trouwden op 29 september 1965. In die tijd runden de ouders van José (Tinus en Martha) het heel goed lopende café Benelux (later ‘het Hoekske’ genoemd). En daar werd heel wat afgekletst over de wielerprestaties van Rik.
Uit het huwelijk van Rik en José zijn twee kinderen geboren. Zoon Eddy op 27 juni 1966 en dochter Heidi op 13 mei 1972. Toen Eddy op 27 juni ‘s avonds werd geboren, werd Rik de ochtend daarna via een telegram geïnformeerd dat hij vader was geworden. Omdat Rik toen midden in de Tour de France zat, kreeg hij zijn zoon pas drie weken later te zien.
Al voor het moment in 1969 waarop Rik is gestopt als beroepswielrenner, is hij al met zijn vrouw aan de Chaamseweg een goed lopend café met de wel zeer toepassselijke naam ‘Den Tourmalet’ begonnen. De laatste jaren is Rik nog actief geweest als metselaar en mestte hij varkens.
Zijn jeugdjaren
Rik kan zich weinig herinneren van zijn geboortehuis aan de Pastoor de Katerstraat. Dat stond recht tegenover de Molenbaan. Daar stonden toen een paar kleine huisjes. De vader van Rik had daar een winkeltje en verkocht er o.a. schoenveters, borstels, ijs en tabak. Later begon vader Wouters tegenover de Belgische kerk met de verkoop van frites en maakte hij zelf ijs.
“Wat ik me nog heel goed kan herinneren is dat er, toen ik een jaar of zes was, in Baol een wielerwedstrijd werd gehouden. Ik denk dat het ‘Baol Draaiom’ was. De coureurs kwamen langs den Boerenbond gereeën. Ik denk da ze ok nog over de Loswal fietsten. Daor lagen toen nog kaaien. Da wielrennen pakte men eigenlijk toen zo, det ik docht, dè goi ik laoter ok doen. Ik vond da wel zo iets aparts. Ik hai toen nog gin fiets. Ging gewoon iederen dag te voet naor school. Irst naor de Belze school, laoter naor de Hollandse aon ut Sint Annaplein.
Toen ik zeuven jaor was, zen we verhuisd naor Klein Bedaf. Ik was den oudste. Toen we verhuisden, waren er nog mar vier kinderen. Op Bedaf kreeg ik mijn irste fietske. Un gewoon fietske. Tussen de middag ging ik dan op da fietske op Loveren eten, daor waor ons moeder gewoond hee.
Op Bedaf zette onze pa de boerderij van onze opa veurt. Irst dee onze pa landbouw. Toen de kènderen groter wieren, kwaam er tuinbouw bij. Rooie bessen en aardbeien. Ik moest toen al flink mee werken. Toen ik twaolf was en in de zesde klas zat, ben ik mar drie maonden naor school gewiest. Omdat ik den oudsten was, mocht ik toen van school uit thuis blijven om te helpen. Ik vond dè nie erg, want zo graog ging ik nie naor school!
Op school was ik unne middelmaotige. Was altij nogal rustig. Ik was best wel un bietje teruggetrokken. Ik was toen kameraod mee Jos Verhoeven van de Drie Huis en mee die mannen van Pelk, neffe ons. Toen ik uit begos te gaon, ik was toen un jaor of zestien, trok ik ok op mee mannen van de Reuver.
Toen ik definitief van school thuis bleef, ben ik nog vier jaor, twee daogen per week, naor de landbouwschool in Alphen gegaon. Daor ging ik wel gère naor toe. Da ging wel. Van mister Diepstraoten moesten wij op unne keer op un papierke invullen wa ge laoter het liefste wilde worren. Ik schreef op: wielrenner. Nao den irste Tour de France ree ik un criterium in Oosterhout. Mister Diepstaoten was daor ok, ziet men, komt naor men toe en zegt: het is toch uitgekomen Rik!”
Als iets duidelijk is, is het wel dat Rik thuis keihard heeft gewerkt.
“Ja jom, ik mos héél hard werken thuis. We han un groot huishouwen. De boeren in de buurt zeeën wel eens, er zen bij Wouters meer kenderen as koeien!
’s Middags wou ik gaon fietsen. Veur de middag mos ut er dan mee geweld tegen aon. Moest zwaor werk doen. Inkuilen mee unne grote riek. We han best un grote boerderij mee eenentwintig hectare grond. We verbouwden er suikerbieten, gewone bieten, aardappelen en granen. Ok han we nog een hectaar mee aarbeien en un paor honderd bossen bessen. As ik dan klaor was mee werken, rap, rap verkleeën en de fiets op.
Mijn zussen han op Bedaf twee kaomers. Daor sliepen die. Ik weet nog da die mee zachtboord waren afgemaokt. De jongens sliepen allemaol op unnen grote open zolder mee un planken kap. In de winter kos ut er kouw zen. We lagen mee zun tweeën in één bed. Aanders was er gin plaots genog. Den ene keer sliep ik bij den deze en dan wir bij den aandere. We kossen ut best goed mee mekaor vinden. Heel goed.
Den dieën die ut irste opstond, hai de beste broek aon! Vandaog hadde dees broek aon, mergen wir van oe bruur. Ik hai geluk, want ik kreeg altij de nieuwe kleren omda ik den oudste was. Veur ik naor school ging hai ik de koeien al mee de haand gemolken. We han ok nog un meid en un knecht.
Onze pa was unne hevige meens. Unne felle. Mar ja, da was misschien wel nodig ook. Wij zen wel streng opgebrocht, ja. Onze opa was rustig en ons moeder ok.
We han goed te eten. Nie zo lux as tegenwoordig. Ik weet nog dat den bakker mee pèrd en kèr langs kwaam. Da was Kees Krijnen van de Chaomseweg. Die werkte veur bakker Jaansen. Jan Gulickx en Joske Gulickx zen ok lang op Bedaf gekomen. Henk Gulickx zelfs nog. Die hai zo’n maand veur op de fiets staon.
We aten mee z’n allen aon de keukentaofel. Er laag unnen dikke asbestplaot op. Echt waor! En we sneeën er gewoon ham op. Ik heb overtijd die taofel nog opgeruimd. Ge kunt oe eigen nie veurstellen hoe alles toch veraanderd is. Mee zen allen baden we ’s avonds ut rozenhoeike. Toen ik bij ons José ging mee eten, ging er veur men unne hemel open. Toen ik da allemaol op taofel zag staon! Veur men was da lux. Alleen mee de kermis kreeg ik thuis unne sinasappel of unne banaan.
Toen ik, denk ik, un jaor of virtien, veftien was, ging ik deelnemen aon wielerwedstrijden op gewone fietsen. De Tour de Kiek. In Poppel hadde ok unne wedstrijd. De Pruimentour was er toen nog nie, denk ik. Ik wou ok toen nog altij gère wielrenner worden.
Louis Pelk die neffen ons boerde, zee toen al tegen onze vaoder, Rik, die goi nog eens de Tour de France rijen!
Wij han ok grond liggen aon de Witte Bergen. Dè was op en neer twintig kilometers. Ik ging daor dan op de fiets naor toe en dan mar op den horloge kijken hoe lang ik er over dee. In de kraant hield ik ok alles bij over Woutje Wagtmans en Wim van Est. Coureurs waor ik laoter zelf nog mee gefietst heb.
Jan Cottaar dee in dieën tijd het radioverslag van den Tour. Bij Camp op de Singel konde na de etappe den uitslag gaon kijken.”
Uitgaan en trouwen
“Ik denk det ik zestien was, toen ik veur den irste keer uitging. Irst bij Emma Loots un potje biljarten. Laoter kwaam ik bij hullie in ut café. Daor heb ik ons José leren kennen toen ik achttien was. Daansen bij Den Bonten Os of zo, heb ik nooit gedaon. Ik laag altij om elf uur op bed. Toen wij verkering han ok.”
José corrigeert Rik. “Wij kenden elkaor al toen ik nog naor school ging. Ik vond hem toen al leuk. En nie vanwege ut fietsen, da deed ie toen nog nie. In ut café van onze pa is ut zo zoetjes aon begonnen. Gij het irst nog mee Els Versmissen gescharreld zeker?”
Rik: “Jao, da kan!”
José: “Toen wij echt verkering han, was ik zeuventien en Rik negentien. We hebben vier jaor verkering gehad. Ik mocht nooit weg, want ik mos altij ut café doen. Ut was un druk café daor op ut Hoekske. We werkten er mee vijf man, waarvan twee nichtjes. Het is altij unnen gouwen hoek gewiest. Het is sund wat er nou van geworden ies, nie dan?
Ik werkte ok nog in den bazaar in Turnhout. Verkering gelijk un aander hebben wij nooit gehad, want hij mos fietsen en ik mos werken.”
Rik: “Ut leven bij hullie thuis was heel anders as bij ons daor achteraf op Bedaf. Hullie waren mee z’n vieren, wij met z’n veftienen. We waren echt verliefd. Jawel, jawel! Nog altij! Gij waart eenentwintig en ikke drieëntwintig toen we trouwden.”
Wielrennen wordt steeds belangrijker voor Rik
Rik kocht zijn eerste koersfiets van Jan van Sus Krijnen, neef van Toontje Krijnen.
Rik: ”Jan fietste toen nog. Toen ie stopte, heb ik zunne fiets gekocht. Ik was toen bijna achttien. Mar die fiets was men al gauw te klein, want Jan was nie zo groot. Ik ging toen wel steeds meer fietsen. Irst overdag hard werken en dan in de zomer ’s avonds flink trainen. In het weekend ree ik dan as nieuweling wedstrijden.
Ik kan me nog herinneren dat de aarbeien rijp waren en die mossen af natuurlijk. Héél de week hai ik nie kunnen trainen. Héél de week tegen de grond gelegen. Op zondag ging ik toen in Nieuwmoer coursen. In Bels hadde toen veul van die kaaiweggen mee un aspadje er langs. As ge daor op zaat, moeste bij de irsten zen. Want as er un gat viel, waren die mannen weg. Ik ging daor as zesde op en ik zaag af. Ik kon maaramper het wiel houwen. We kwamen op unne grote weg en ik wou me wè terug laoten zakken. Ik kijk om. Er zaat niemand mir aon men wiel! We zaten mee zes man veuruit en ik kos nie op kop komen. Da begon te beteren en ik won mee drie minuten veursprong!”
Rik wordt beroepswielrenner
“Toen ik negentien was, ben ik overgegaan naor de amateurs. Het irste jaor ree ik al wel prijzen. Karel Leijten uit Breda, helaas al wir lang overleden, ree altij mee ons mee as we in Bels moesten coursen. Die zaat bij Breda Bier. Hij zee tegen men op unne gegeven moment dè ploegleider Toon Siemons renners tekort kwaam voor de Ronde van Limburg. Toon Siemons hai gevraagd aon Karel, kende gij niemand? En Karel antwoordde toen: Rik Wouters.
Toon Siemons vroeg toen, wie is da? Nao wè over en weer gepraot zeet ie, nou veuruit, gif zijn telefoonnummer mar. Toon Siemons belt men op en toen moest ik dags daornao bij het café van Tinus klaor staon om naor de Ronde van Limburg te gaon.
Ik stoi daor aon de start. Ik hai nog nooit in de heuvels gereeën. Ik hai 50-18 staon, ut kleinste wa ik kos zetten. Toon zee toen, na vijfenzeuventig kilometers bende gij hier terug, want dan beginnen die heuveltjes. Nou, daor stond ik dan mee haoren op men benen! En die aandere mannen waren allemaol mooi geschoren en gemasseerd.
Mar ik wier vijfde! Toon Siemons stond mee zulke ogen te kijken! Ik kos achtermekaor bij die ploeg komen. Kreeg unne masseur. Haoren van mijn benen af. En van onze vaoder kreeg ik meer tijd om te gaon fietsen.
Virtien daogen laoter was ut kampioenschap van Brabant en dè won ik mee twee minuten veursprong. Wir un paor daogen laoter won ik de Kersenronde in Mierlo-Hout. En wir mee veursprong.
Achteraf gezien stond bij het kampioenschap van Brabant Kees Pellenaars te kijken. Die begon in de winter mee de Televizierploeg en ik kos er direct bijkomen. Ik kreeg toen un profcontract van f 6000,– per jaor. Daor kos ik goed van leven. Ik ben toen mee Kees Haast en Leo van Dongen naor Den Haag gefietst om men amateurvergunning om te wisselen tegen un profvergunning. Da was in ut veurjaor van 1964.”
Rik rijdt drie Ronden van Frankrijk
In totaal is Rik drie keer deelnemer geweest aan de Tour de France. In 1964, 1965 en 1966. Het eerste jaar wordt hij 64e. Beste klasssering is dan een tiende plaats in de zesde etappe en een veertiende klassering in de achttiende etappe. In 1965 rijdt hij zijn beste Tour. Hij beëindigt die op plaats 27 en hij wordt in de tweede etappe negende en in de dertiende etappe vijfde. Nog meer etappes beëindigt hij trouwens bij de eerste twintig. Dat Rik in 1965 zo hoog in het klassement eindigde, kwam omdat Kees Haast in die Tour was uitgevallen. En Rik mocht toen op het laatst voor het klassement rijden. In de Tour van 1966 wordt hij in de vierde rit elfde en hij behaalt een achtste plaats in de tweeëntwintigste rit. Rik maakt helaas in dat jaar in de Pyreneeën een zeer zware val (waarover later meer) en verliest door die val heel veel tijd. Hij wordt 68e in het eindklassement.
In de zomer van 1964 rijdt Rik dus zijn eerste Ronde van Frankrijk.
“Er veraanderde toen heel veel veur men. Thuis nie mir werken. En ik was nog nooit van huis gewiest. Ik was eenentwintig in 1964, de jongste renner van de Tour.
Ik had toen as veurbereiding alleen nog mar kleine ronden gereeën. De ronde van Luxemburg, België en de ronde van Zwitserlaand. De ronde van Zwitserlaand duurde negen daogen. Ik hai nog nooit unne col gezien.
Bij den start van de Tour was ik hartstikke zenuwachtig. Nijdam won toen al unne rit. En ook Jo de Haan.
Ik was knecht. Ja witte, ik ree ut irste jaor nog mee unne reseveband om munne nek. Ik hai toen nog geen ervaring. Mos drinken halen. Un café binnengaon en daor dan zo rap as ge kont, de koelkast leeghaolen.
We reeën dikwijls op slechte wegen en sliepen in slechte hotels. Mee drie of vier man op een kaomer. As ze nou aonkomen, kunnen ze recht in un bus en onder den douche. Wij moesten irst soms nog twintig kilometer fietsen naor ut hotel. Die hotels stonden midden in de stad. ’s Nachts was er op straot of op un plein in de stad altij iets te doen en ge dee gin oog dicht.
Drie uur veur de start aten we al biefstuk mee rijst. As ge lange ritten moest rijen, we hebben er zelfs eentje gereeën van mar liefst driehonderdelf kilometer, dan moeste al om vijf uur opstaon, terwijl ge dikwijls nog gin oog geslaopen had.
Al die ploegen onder mekaor waren wel één grote vriendenclub. Ge laagt soms ok mee drie of vier verschillende ploegen in un hotel. As we aon ut fietsen waren, bleef ook iedereen correct.
Onderweg plassen wier mee z’n allen gedaon as er nie hard gereeën wier. Poepen konde zo regelen, dè ge da deed veur of nao de etappe. Ik weet nog dè dieën Engelsman, Michel Wright, nog eens diaree hai. We waren bijna bij de finisch. Hij dee zun broek naor beneeën en hij spetterde langs achteren, net as tegenwoordig unne gierton! Nou, die kreeg wel plaots toen in het peloton! En dan te weten da we toen drie, vier daogen mee dezelfde broek en trui moesten doen.
De contacten mee ons José verliepen ok nie altij gemakkelijk. As ze men eens wou bellen, mos ze naor ut Bels gemintehuis naor de telefooncentrale mee die pluggen, witte wel. Eer ik dan in het hotel van boven de kaomer beneeën was, was de verbinding wir verbroken.
Jacques Anquetil won den Tour. Nou, die maokte veul indruk op men. Die kos fietsen, ongelooflijk!
Het eerste jaor verdiende ik f 15.000,00 aan prijzengeld. Vooral in dieën irste Tour was ik heel veul vermagerd. En toch at ik ontzettend veul. Bij het diner aten we afwisselend vlees, vis en veel groenten. Mar veural, veul, heel veul eten.”
In zijn eerste jaar als beroepsrenner werd Rik 3e bij het Nederlandse kampioenschap. Rik was echter niet alleen actief in grote rondes als de Ronde van Frankrijk en de ronde van Spanje, maar ook in klassiekers. De Ronde van Vlaanderen, Parijs – Roubaix en andere klassiekers.
Het maakte hem niet veel uit klassiekers te rijden of grote ronden.
Cols beklimmen
“Ik ree in den Tour of in de Ronde van Spanje liever unne rit mee un paor zware cols, as den hele dag heuvel op en heuvel af. In het begin van de col hai ik het altij moeilijk. Op un gegeven moment kwaam ik dan in mun eigen ritme en dan ging het goed. Ik ree er dan nog veul voorbij. Den ene dag ging het beter as den aandere. Waarom? Da kunde nie verklaren. Wat is vorm? Vorm is denk ik, as alles in het lichaam optimaal functioneert.
Bij de beklimming van de cols waarde mar wa blij as ge eens gedowen wier. Het iste Franse woord wat ik daor leerde was ‘poussez’ (duwen)!”
Rik is ook meer dan eens ten val gekomen. Heeft echter nooit iets gebroken. Een heel zware val maakte hij in de Tour van 1966 tijdens de afdaling van de Tourmalet.
“Het gebeurde nao unne klapbaand. Ik sloeg over de kop en glee wel 20 meter deur. Héél de vellen van mun lijf. Mijn shirt zaat vol gaoten. ‘s Nachts bleef da allemaol plakken aon de laokens. Toen kwaamen daor allemaal korsten op en was alles schoon droog. Mar toen kregen we den hele dag motregen en waren alle korsten er wir af. Jè Dré, wielrenners zen gin watjes.”
Supporters leven mee
Bij het einde van de eerste en de tweede Tour werd Rik door supporters met een bus in Parijs afgehaald. Thuis in Baarle werd die huldiging nog eens stevig overgedaan.
“Onder den Tour hadde er gin erg in hoeveel de meensen in Baol meeleefden. Toon Severijns was er natuurlijk ook bij in Parijs. Hij is altijd mijne trouwste supporter gewiest. Was er altij bij. Gaf drinken aon. Verzorgde men. Geweldig. In een criterium kwaam er eens un donderbui aon. Iedereen stond te schuilen. Mar Toon nie. Die stond langs de kaant van de weg mee un fiets. Ok Sooy Adriaensen stond altij veur men klaor. ”
In 1966 neemt Rik voor de laatste maal deel aan de Tour de France. Dat had vooral te maken met de toelating van kleine landenteams waarvoor Rik niet werd geselecteerd. Rik bleef toen nog fietsen bij een paar kleinere ploegen, o.a. Willlem II.
Als je geen grote ronden meer rijdt, vallen volgens Rik de verdiensten ook terug. Uit de woorden van Rik valt duidelijk op te maken dat hij niet rijk is geworden van het fietsen.
Versterkende middelen
Het wielrennen is het laatste jaar erg negatief in het nieuws geweest als het gaat om dopinggebruik. Ik ben toch wel nieuwsgierig hoe het er in zijn tijd aan toe ging.
Rik: “Ik heb bij de amateurs nooit iets genomen. Bij de beroepsrenners ok niet. Men ploeggenoten zeeën tegen men in menne irste Ronde van Frankrijk, Rik, neem nou een hulpmiddel. Maar ik deei ut nie. Enfin, ik was negen dagen in mijn irste Tour de France aon het fietsen. Zonder wa. Maar ik wier maoger, maoger! Veur den irste bergrit komt er iemand van de ploegleiding bij men op de kaomer. Hij zee: as gij morgen geen hulpmiddel pakt, dan bende gij morgen thuis! Nou, ik kreeg un hulpmiddel. Het was un pilleke wa de mensen van hunne dokter kregen veurgeschreven om af te vallen as ze te dik waren. Mar ik zag deur da hulpmiddel minder af. En witte, het mocht toen nog wel.
Mar toen Tom Simpson dood viel, toen was het afgelopen. Toch bleef iedereen in de ploeg da zelfde hulpmiddel slikken. Ik ok. Ok in de twee volgende rondes. Mar toen kwamen er meer controles. Mar alleen de ploegleider en de renner wisten wie gecontroleerd wier. De pers wier er buiten gelaoten.”
Ik vraag hem wat hij vindt van de hedendaagse dopingperikelen.
Rik: “Het is moeilijk. Moeilijk om unne tussenweg te vinden. Ik vind as ge zulke onmenselijk zwaore inspanningen mot doen, da ge dan iets zou moeten kunnen gebruiken. Er staon dingen op de dopinglijst die unnen gewone meens pakt as ie verkouwen is! En dat is dan veur renners verboden. Het is un bietje te streng. Mar as ge het gelijk vrij laot, dan gebeuren er misschien wir dingen net as vruger.
Ze willen nou de Rondes korter gaon maoken. Mar dan is het ginne Ronde van Frankrijk mir. Da wordt dan het einde van de Ronde van Frankrijk.”
Stoppen als beroepsrenner
In 1969 neemt Rik de beslissing om te stoppen als beroepswielrenner. Hij is dan nog maar achtentwintig.
“Eigenlijk ben ik gestopt omdat ik het aon munne lever hai. Aftrainen heb ik nie echt gedaon. Wel ben ik nog wa blijven fietsen mee mannen van wielerclub Tourmalet.
Ik ben er wel van overtuigd da ik meer hai kunnen bereiken as wielrenner, as ik mun carrière langzaomer hai opgebouwd.
Ik hai eigenlijk as amateur meer kleine ronden motten rijen. Ik denk det ik me in de Tour geforceerd heb. Nou praoten ze er over om pas naor de Tour te gaon as ge zes- of zeuventwintig bent. Toon Severijns hee eens uitgezocht da ik den enige ben gewiest die mee z’n drieëntwintig, al drie Tours hai gereeën.
As ik opnieuw zou kunnen beginnen was ik langer amateur gebleven. Toon Siemons was er ok ginne veurstander van da ik al meteen de Tour ging rijen. Nie dat ik dan unnen topper zou zijn geworden. Mar er had gegarandeerd meer in gezeten.”
Al een tijdje voor Rik stopt met wielrennen, zijn José en hij begonnen met de uitbating van café de Tourmalet. Maar dat ging niet samen met fietsen.
José vult een korte stilte op met de opmerking: “Het is wel zo iets speciaals, dieën Ronde. Hij fietst hum nog dikwijls in zijn dromen.”
Oud-collega’s als Huub Zilverberg en John van Tongerlo ziet hij nog regelmatig. En met de Acht van Chaam ziet hij z’n oud-collega’s bijna allemaal.
José en Rik gaan ook nog regelmatig naar coursen kijken. Binnenkort reizen ze af naar Italië om daar de zoon van oud-wielrenner Johan van der Velde als coureur aan het werk te zien. Met Johan van der Velde zijn Rik en José al dertig jaar bevriend.
Hobby’s
De laatste jaren heeft Rik wat in de bouw gewerkt en varkens gemest. Maar hij zorgde er altijd wel voor dat er voldoende tijd overbleef voor zijn grote hobby als duivenmelker en om naar wielerwedstrijden te gaan kijken.
“Op het moment gaot ut wa minder mee mun duiven. Een paor jaor geleden is mun beste duif bij de kooi gepakt deur unne roofvogel. Un tedje terug zijn er wir vier gepakt. In het seizoen goi ik iedere week vliegen. Breng ze dan naor Olympia. Het liefste doei ik mee aon die lange vluchten vanaf St. Vincent. Da is wel zo’n duzend kilometer. De duiven hebben tegenwoordig unnen chip aon. Mee as ze op de klep vallen, dan wordt ie geregistreerd. Mee wend van aachteren vliegen ze meer dan honderd kilometer per uur. Dan vliegen ze hoog. Mee wend op kop vliegen ze heel laag over de grond. Vanwege de pindraod sneuvelen er dan ook nog al wa.”
Baol
Dat Rik Wouters verhuist naar een plaats buiten Baarle, zal niemand meemaken. Daar is Rik heel stellig over.
“Natuurlijk, ge wit nie beter, mar toch. Ik ben al op veul plakken gewiest mar zeg altij, het is nergens beter as in Baol.”
Samen gaan ze graag een stukje fietsen. Maar ook José heeft een eigen fietsclubje. En zowel José als Rik hebben een kaartclubje.
Rik: “Vruger deei ik dat bij Margriet van Loon. En Slofke dee ok altij mee. We deeën nie rikken, mar wippen. Ik speul mee Fik Joosen, Bertha van Loon en Joske Versmissen.”
Ondertussen heeft Rik al wel een paar keer voor zijn hart in het ziekenhuis gelegen. Hij heeft volgens de specialist een sporthart, maar problemen ondervindt hij er niet van.
Rik: “We hebben het wel zo goed samen.”
José en Rik kijken elkaar enkele ogenblikken vertederend aan. Het zit wel goed tussen die twee.
Afscheid
Het was een waar genoegen om met jullie aon de praot te zijn. Ik denk dat bij het lezen van dit interview ook bij veel leden weer nostalgische gedachten van ruim veertig jaar geleden terugkomen. Dank zij Rik hebben we nu een beetje in de keuken van de wielersport kunnen kijken. Namens alle leden van Amalia danken wij jullie voor dit fijne, openhartige gesprek. Wij hopen dat jullie samen nog heel veel jaren kunnen genieten van het leven. Het ga jullie goed!