Netje v.d. Put-Verschueren

Aon de praot mee……Netje v.d. Put-Verschueren

“Dun Heemkundekring mot blève, aanders goi allus weg”

André Moors

Wie is Netje v.d. Put-Verschueren
Netje, woonachtig in Castelré aan de Schrans, werd geboren op 1 maart 1926 in Baarle-Nassau, in het buurtschap de Kievit om precies te zijn. Ze is nu dus 82 jaar.

Zij trouwde op 21 januari 1958 met Louis van de Put uit Castelré en sinds die dag woonde Netje in Castelré. Louis werd in Castelré geboren op 8 november 1928 en overleed op 6 juli 2000 in Breda. Louis en Netje runden samen een boerenbedrijf. Zij kregen twee kinderen: Ludo werd geboren op 18 november 1958. Iets meer dan een jaar later, op 29 december 1959, zag Jan het levenslicht. Jan is getrouwd met Nicole van Akkerbroek en woont met zijn gezin in Ravels (België). Hun dochter Dorien is 21 en hun zoon Hans is in mei jl. 16 geworden. Netje is bijzonder trots op haar twee kleinkinderen.
Maar ook heel erg blij is Netje met Gerda en haar drie kinderen. Gerda is inmiddels een vrouw van 43 jaar en getrouwd met Ludo Geens. Gerda en Ludo hebben drie kinderen, Tim (20), Evelien (17) en Anke (14).
Gerda was van haar zeven tot ruim twintig bij Netje in huis. Ze kon namelijk niet meer thuis opgroeien omdat haar moeder Dina (getrouwd met Jaak, een neef van de man van Netje) ernstig ziek werd en haar vader Jaak helaas plotseling overleed. “Nou, ik kos echt nie hebbe da Gerda naor un weeshuis zou motte,” aldus Netje.
Zoon Ludo woont nog steeds aan de Schrans in Castelré, in het huis naast zijn moeder. Ludo woont er sinds kort samen met zijn vriendin Ella. Ella komt uit Polen. Als ik Netje vraag wat de achternaam is van Ella, zegt ze: “Das wel zon moeilijke achternaom, die kan ik nie onthouwe! Ik mot efkus op un briefke kijken…… Kwasnieuwska hit ze! Moeilijk hè? Mar ut is un héél, héél goei vrouwke!”
Omdat haar gezondheid de laatste jaren toch wel sterk is achteruitgegaan, woont Netje sinds begin april in Janshove in Baarle-Nassau.
Mensen die Netje typeren, zeggen zonder uitzondering: een broos, ontzettend lief vrouwke. Netje kan zich kennelijk wel vinden in die typering. “Ja, ik ben un bietje veul aon de sukkel. En ik denk dat ik inderdaod nog nooit één vlieg heb kwaod gedaon.”

Nog even terug naar haar ouders en voorouders.
Haar vader Egidius Verschueren werd geboren op 20 mei 1885 in de Oordeelsestraat in Baarle-Nassau. Zijn roepnaam was Giet. Hij overleed op 26 februari 1967 in Baarle-Nassau.
Moeder Suska Vermonden, werd geboren op 10 september 1890 in Alphen en overleed op 17 maart 1982 in Baarle-Nassau. De ouders van Netje trouwden op 21 januari 1918. Zij kregen negen kinderen, vier jongens en vijf meisjes. Netje was het vijfde kind. Alle kinderen werden geboren op de Kievit, in de boerderij vanaf Baarle gezien rechts, net voor Bungalowpark de Kievit.
Van de negen kinderen zijn er nog maar vier in leven, te weten Netje, zus Nelly die in Canada woont en de broers Floor en Leon die in Baarle-Nassau wonen.

Netje’s jeugdherinneringen
Netje kan zich nog heel goed herinneren dat ze vaak speelde met kinderen uit de buurt.
Netje: “Ik speulde veul met unne jonge en twee mèskus van Kees Klaassen. Van Nijhoven kwame er ok altij speule. Jot, er kwame er zoveul speule. Mee lange stokke spronge we over slooi waor ok wel waoter in stond. En as er dan ene in viel, dan mosse wij laache naturlijk. Onze pa en ons moeder deeë nooit moeilijk. Wij mochte altij speule, tot unne zekere leeftèd natuurluk. Zo ongevir tot da ge twaolf waart. Mar ik hoefde nooit mee naor dun akker om mee te werke. Ik mos altij melkkiette uitboene en daor hai ik unne grote hekel aon. Die mos ik van ons moeder mee zaand schoon maoke en die mosse dan nog blienke ok. Des echt waor hoor! Ze mosse blienke aon den binnekaant en aon dun buitenkaant. Dur mocht nie van dè geil spul aon blijve hange, want dan wier de melk zuur. In de zomer wiere de melkkiete mee de melk er in, onder in de waoterput gehange. Om te koele natuurlijk. Mar ok daor hai ik unne grote hekel aon, want ik was bang dèt ik zelf in de put zou valle. Ik denk dèt er un stuk of drie melkkiette in de waoterput ginge. Want witte, de boeren han vruger nie zo veul melkvee. As ze bij ons in de zomer mee dun oogst naor den akker ware, dan mokte ik ’s aovonds ok wèrm ete klaor mee dun overschot van ’s middags. We mosse as meskus allemaol meehelpe.”

De schooltijd
Netje volgde de lagere school in Baarle-Nassau bij de zusters Dominicanessen in de Nieuwstraat. Op woensdagmiddag waren ook toen alle kinderen vrij.
Netje: “Wij ginge aaltij te voet naor school. Bij Kees Klaosse vertrokke we, de boerderij waor nou Ad van den Broek wont. We ginge dan wir die van Staes ophaole en ondertusse kwaame er ok nog van de Reth bij, van Girt Martens. Daor ware er ok un heel bres, net as bij oons. Jot, mee unne hele hoop ginge wij naor school. Op school han wij alleen mar nonne, as just twee juffrouwe heb ik gehad. Van Schrobbers. De een leift nog, Toos, of ik weet nie hoe ze ze tegeswordig noeme. We zaate mee zon dertig meskus in de klas. Op school ware ze vruger best streng. Ik kos redelijk mee. Ik was ginne uitblinker. Haandwerke dee ik gère, tun al. Tusse de middag zen Anna Klaosse en ik wel eens naor huis gegaon. Mar dan mosse we loope, loope. Thuis gauw, gauw ete en dan wir heel rap naor school. En dan ware we hartstikke muug as we op school ware. Daorom hebbe we dè nie laang gedaon en zen veurt overgebleve. In de winter mochte we op school onze drinkekietjes, kannekes zo gezee, rond de kolenkachels zette, van die duvels, of hoe noemde ze die kachels. Dan ging de grotste kou van die drinkekietjes af.”

Ik vraag haar hoe laat Netje na school thuis was.
Netje: “Dè was onverschillig. Want de Belze kèndere kwaame ok uit school en wij kosse nooit mee de Belze meskus over de voet. Mosse altij ruzie maoke. Dikwijls over onnozele dinge.
Wij riepe altij: Belze bokke, kome geslokke, mee un stuk spek in dur kwèèk, over dun Hollaandse dèèk! En dan wiere ze kwaod, jao en kwaame ze ons aachternao, ha, ha, ha! Ut ware altij Belze mèskus. Die van den Bonten Os han lange bene hè. Maria hitte ze en Irma geloof ik. As ze ons han, dan krege we slaog! Tot verder as de Kapelstraot brochte ze ons weg. Jot. Dikwijls ruzie. Marie Kleemans was ok un goei om ruzie te maoke. En dan van Toon Verschueren en van Jaocobse en van Staese die waren er dan nog allemaol bij. En as we dan daordeur te laot thuiskwaame, dan kreege we veul grommus.”

Tijdverdrijf van de toenmalige jeugd
“In de winter, ging ik schetse. Dè deeë we bij meneer Brouwers. Die hai in Tilburg un wolfabriek. In de zomer wonde meneer Brouwers mistal op ut kastiltje, vlak bij ons. Jantje Booijens was daor in de winter boswaachter en hield daor wa toeziecht. Bij ut kastiltje ware twee vijvers, die noemde wij de nieuwe vijver en dun ouwe vijver. Daor hebbe die van Kees Klaosse en wij héél dikwuls op wiese schetse. Vruger was ut veul meer wienter as nauw.
Burgemister Hoflandt kwaam ’s zondags ok dikwijls schetse. Die hai veul kèndere. Die vrouw kwaam ok mee mar die kos nie schetse. We hebbe er altij veul plezier gemaokt. Pastoor Vekemans schetste er ok dikwuls. We mosse altij mee hum laache. Hij hai van die groote schetse mee zonne ronde krol van veure. Hij was unne zwaore meens en dan dochte wij, seffus brikt ut ijs nog. Hij schetse altij mee zun lange rokke aon. As we wouwe, kosse we nog bij hum biechte! Mar publiek deeë we dè toch mar nie!

Biechte din we in de kerk. Ik zee altij ut zelfste. Un koekske weggehaold, mar zo veul koekskes ware er nie mee un gezin van nege man. Wè zee ik nog meer? Ik weet ut nie mir. Ut ware allemaol leugeskus denk.
Naor de kerk mosse we de irste vrijdag van de maond. En op zondag natuurlijk.”

Het leven op de boerderij
“Ik sliep bij ons Nelly unne tèd en bij ons Dina unne tèd. Wij han allemaol ingemaokte bedde as ge wit wa da is. Dè zèn bedsteeë. Dè ware benauwde hokke. Daor hinge gordijne veur. Ik denk dikwijls hè, ons moeder hee nege kèndere ter wereld gebrocht, dè mot toch wel iets gewiest zen. We han un stuk of drie, vier ledikaante, mar bekaanst iedereen sliep in un bedstee. Twee aon twee. Onze Floor, onze Jan en onze Leon, hebben nog mee zun drieë in de bedstee geslaope, denk ik. Ut matras was van kaf. In de bedstee was ut altij benauwd.

Ik heb thuis nooit iets te kort gekome. Ut was wel ginne vetpot. Waor ik unne hekel on hai, was det ik de klere van de oudste mos afdraoge. Mar mee irste communie en plechtige communie kreeg ik wel nieuwe klere.
Ik kos ut mee mun bruurs en zusters altij goed vinde. Ik heb altij unne hekel gehad aon ruzie maoke, en nog.
Ete din we in de keuke, aon un grote, ronde taofel. Ons moeder kokte grote potte mee ete en maokte bottermelkse pap mee pruime er in. Da was heel lekker.
In huis was ut ’s wènters altij kouw. We han un Leuvense stoof, as ge wit wa dè is. Un platte buiskachel. Die er rond zate, han ut wèrm. ’s Aovonds din we spellekus. Schipper mag ik overvaore. Spulgoed han we nie. Ik hai wel un schoon pop. Heb ik lang gehad. Ons Wies maokte daor dan kleekus veur.

Onze pa werkte veul op dun akker. Ons moeder hee altij kiepe gehad en daor is ze wel goed mee gevaore hoor. Vies krege we ok veul en da mot toch wel goed zen, zeggen ze tegeswordig.
Onze pa en ons moeder hebbe vruger toch wel veul meegemaokt. Ons Dina die hee un hersenbloeding gehad. Onze Jan is jonk motte sterve, ons Miet is jonk motte sterve en onze Willy is in den oorlog gestorve. Toen hadde ze nog nie zon medicamente as tegeswoordig. Ik hai onze pa nog nooit zien schreeuwen, mar toen onze Willy stierf, toen schreeuwde ie. En de pastoor die zee tege onze pa, och Giet, gij het er toch nog zoveul ander. Dè was hard, nie dan?
Ons moeder schreeuwde toen onze Willy gebore wier. Ze was toen al 49. Hij was zo gezee un naokomerke, mar wij ware er allemaol blij mee.”
Onze pa en ons moeder hebben drie kèndere overleefd, dan motte nie vraoge wa da allemaol betekent.”

Netje gaat dienen
Het liefst zou Netje na de lagere school naar de huishoudschool zijn gegaan. Dat zat er voor haar helaas niet in.
Netje is veertien als de oorlog in mei 1940 uitbreekt. De Duitsers hadden meteen de huishoudschool in gebruik genomen. Daarom moest Netje van haar ouders in een ander gezin gaan ‘dienen’. Dat was in het gezin van Jan Verhoeven op het Voske.
“Ik bleef er natuurlijk ok slaope en ete. En witte wa ik er beurde? Per jaor 135 gulden. Guldens hè, want euro’s waren er toen nog nie!
Ik ben er gin jaor gebleve want ik kloeg thuis. En toen zee onze pa: Krijgde toch ete genog? Ik zeg, ete genog, mar ik mot toch zo hard werke. Nou, dan motte ut jaor toch irst mar uit doen, zeet ie. Mar wa gebeurt er. Ik mos op de stoof vlees wèrm maoke en in eens schiet de buis uit de schouw en die viel op munne voet. Toen ben ik naor huis gegaon en hoefde ik ut jaor nie uit te diene. Toen munne voet wir un bietje geneze was, ben ik gaon diene bij Louis Bernaerts in de Oordeelsestraot. En die vrouw lèèft nog. Daor heb ik vijf jaor, dun hele oorlog, gewerkt. Ik had ut er goed. Ik heb altij gère mee kindere omgegaon. Ik hai er ok kost en inwoning mar verdiende er tien gulden per jaor minder as bij Jan Verhoeven.”

Oorlog
Netje: “In den oorlog ben ik altij bang gewiest. Was gère veur den donkere thuis. Ons Miet wonde toen bij Heintje Tuijt en dan kos ik mee ons Miet meerije deur un binneweggeske tot den harde weg op huis aon. Ik denk dèt ik altij bang gewiest ben. Da heb ik nog. We hebbe thuis nog unne onderduiker weggedoowe en daor hee onze Ludo nou wir contact mee. Ut was unne Pool. Toen de Polen ons kwame bevrijde, ging ie buite mee un wiete vlag en deed ie precies of ie doofstom was.
(In eerdere afleveringen van Van Wirskaante, die van 1 december 2004, van 1 maart 2005 en van 1 december 2005, vertelt Netje over deze en andere oorlogservaringen).

De bevrijdingsdag was de gelukkigste dag in mun leve tot dan. Vanaf dan mochte wir uns ergus henne. In den oorlog mochte nergens henne. Ooit gebeurde ut det op de boerderij wa gedaanst wier. Onze Jan speulde dan harmonica. Die kos da goed. Mar ut wier nooit laot. Nent! Mar ut was un gezellig buurtschap daor op de Kievit. Ik heb er altij gère gewond.
Toen dun oorlog gedaon was, ben ik gestopt mee werke bij de familie Louis Bernaerts en ben ik, toen ik twintig was, begonne mee te diene bij un taante in Meel, in Bels. Ik heb daor wel nege jaor gediend, tot da tante Keke overleeie is. In dieë tèd, ik was 27, heb ik onze Louis lere kenne.”

Netje krijgt verkering met haar Louis
Ik vraag aan Netje of Louis haar eerste vrijer was.
Ze veert op en zegt: “Neie, neie, ik heb er veul gehad, mar da hoef ik toch nie allemaol te gaon zegge! Ik heb er verschillende gehad veur dun echte kwaam. Ik zal virtien gewiest zen, mar ik noem gin naome hoor, hij is trouwens dood, heb ik iets gehad mee unne jonge uit de Oordeelsestraot. Dan laachde wè tege mekaor en dan dochte al dè ge verkering had. Laoter, toen ik zestien was, war er bij Schoentjes gouwe bruiloft en toen was ik er wel mee ene mee gewiest, mar onze pa hai da gezien. En vruger han de ouwers gère dè ge laang thuis bleeft hè. Onze pa keek men zo mar eens aon en ik wies al genog hoe laot ut was. Ik heb mar un week of vier kennis aon hum gehad vanwege onze pa.
Veur ik onze Louis heb lere kenne, heb ik nog wel un paor vrijers uit Meel gehad. Ze zage men gère, schent! In dieë tèd was in Meel un zeker café, ut Eekhoorntje, nou daor mochte nie kome! Daor gebeurde iets wa nie mocht, zin ze dan.

Op unne zondag had ik mee die meskus van bakker van Dijk afgesproke om naor un motocross gaon te kijke. We ware toen mee zun alle mee ut fietske in Rijkevorsel en toen begos ut te rèngere. Toen zeeë die meskes, laot ons naor Meer gaon want daor wordt burgemister Romme ingehaold. Afin, daor naor toe want daor was ut ’s aovonds bal en onze Louis bleek er ok te zen. Drie weke laoter han we mee Baol kermis afgesproke en toen heet ie men naor huis op de Kievit gebrocht en toen is ut altij aongebleve.
Meer as vijf jaor heb ik verkering gehad mee onze Louis. Alle zondaoge zage we mekaor. As ut Baol kermies was han we geluk, want da was twee keer per jaor en daor mochte we naor toe. Bij Jaoneke Adriaansen ginge we daanse, mar om elf ure mosse we thuis zen.”

Trouwen en kinderen krijgen
“Onze Louis wou gère boer worre in Castel. Uiteindelijk zèn we getrouwd en han fist bij ons thuis. We han goed gefist hoor. ’s Mèrgens om vijf ure kwame we in den auto van Louis Aarts, unne mees van Castel, hier aon. En we han al gauw un huwelijksreis hor!”
Een huwelijksreis?
“Jao, daor veurbij ut huis liep toen un pooike en da kwaam bij den Brouwer uit, daor ginder. En sneeuwe det ut deei, sneeuwe, sneeuwe! Louis Aarts durfde er nie deur en toen mosse wij te voet over da pooike naar ons huis hier. Dur de sneeuw. Ut was zo schoon. Ut was net un huwelijksreis!
Enfin, thuis te bed, ik hai nog nooit neffe unne man gelege! Tien maonde naoda we getrouwd ware, wier onze Ludo gebore. In ut moederhuis in Hoogstraoten. Ut was un couveuskiendje en dè is ok erg hor. Ut was un heel moeilijke bevalling. Ik hai wel lesse gevolgd van pijnloze bevalling, nou, ut was nie pijnloos! Onze Ludo en trouwens ok onze Jan hebbe zes weke in de couveuse gelege. Nou, dè is nie plezierig as ge oe kiendjes nie mee naor huis meugt neme.
Onze Jan kwaam dertien maonde nao onze Ludo. Die wier ok wè te vruug gebore. Veur dat ie gebore wier, mos ik al lang ut bed houwe, want ut kos omslaon. Nou, dè valt nie mee as ge op de boerderij mee wilt werke en ge mot te bed blijve.
Naoda onze Jan gebore was, kreeg ik verdimme trompose in mun been. Onze Louis mos men toen draoge en heffe.
Uiteindelijk is alles wir goed gekome en kos ik mee gaon werke op de boerderij. Jao, jot, jot jot. Mar den dokter in Hoogstraten zee nao de geboorte van onze Jan wel det ut beter was as er gin kiendjes mir kwame. En dan moste zelf allemaol mar zien hoe dè ge dè er van af brocht. Goeie ouwe tijd zegge ze altij, mer dè is altij nie waor hor,” aldus Netje.

Werken en smokkelen
“Ik dee alles. Koei melke, vèrkus voeiere, kiepe voeiere, de kèndere verzurge en mee naor den akker. Wij kosse ginne knecht of meid betaole. Toen was er da spuite allemaol nog nie. En mar hakke en hakke en hakke. Koeie melke deeë we mee de haand. Op ut lest kochte we dan toch un melkmachien, da hebbe we verdiend mee smokkele.
Iedereen in Castel smokkelde. Onze Louis hee dikwuls mee unne mees van Minderhout, Fons Goris, botter over de grens naor Bels gebrocht. Dan deeë ze de botter op durre rug en stake zo mee lange botte aon de Mèrk over. Ze gingen dan ’s naachts binnendeur deur de bemde. Op unne keer ging er un chocolatpapierke deur de Mèrk en toen zeeë ze tege mekaor: dè is nog un vers papierke. Dè is nie just! Zulle we toch wel gaon? Mar ze ginge toch. Toen ze just op Bels ware, wier er geroepe, halt! Ze gooide de botter toen rap weg en zèn toen deur de Mèrk wir terug gegaon naor Holland. Maar die Belze douanemanne durfde nie deur ut waoter te gaon. Zo hebbe ze jaore gesmokkeld. Twee keer per week. Nou maag ik dè wel zegge. Veur menne tèd is onze Louis wel eens gepakt. Daornao nie mir.
Neffe ons kwaam unne Vissers wone en begos mee un smokkelwienkeltje. Hele vrachte botter wieren bij ons in de schuur opgeslaoge. Onze Louis zaat dan ure nummerkes van die pakskus botter te knippe. En ik mos dan alleen de koeie melke en zo. Dieë botter wier dan vanuit onze schuur in gepanserde auto’s gelaoie en Bels in gesmokkeld,” aldus Netje.

Jaren verstrijken, maar dan wordt Louis, bijna acht jaar geleden, ernstig ziek. Eerst krijgt hij volgens Netje keelkanker, gevolgd door longkanker.
“Onze Louis hee elf weke in ut ziekenhuis gelege en op den zesde juli 2000 sterft onze Louis. Ik hai heel veul verdriet, mar de kender hebbe men heel goed geholpe.”

Baol
Ofschoon Castelré toch echt behoort tot de Nederlandse gemeente Baarle-Nassau, zijn de mensen van Castelré helemaal op België georienteerd. Men gaat in Minderhout naar de kerk en de kinderen gaan ook in Minderhout naar school. Ook het sociaal-culturele leven speelt zich voornamelijk af in Minderhout.
“Onze Louis is ok begraove in Minderhout en daor kom ik laoter neffe te ligge.
Ik heb altij gère in Castel gewoond. Hai er goeie aord. Allemaol tegoeiertrouwe meese. Mar nou is ut nimmer gelijk ut gewiest is. Veul import en zo. Ut komt misschien ok wel dè ge die nie kent. Neffe ons wone nou Portugeze. Van Liza Hapers, hier een boerderij verder, heb ik heel veul vriendschap van. Onze buurman aon den aandere kaant was Frans van de Schrans. Die noemde ze in Baol zo. Hij was boer en zaat in Baol in de geminteraod. We hebbe er altij goeie gebure aon gehad.”

Over Baol blijkt Netje een uitgesproken mening te hebben.
Netje, licht verbolgen: “Ze vergete daor wel eens dè wij in Castel er ok bijhore. Kijk nou mar naor dieë Frankische Driehoek die ze op ut Groeske naogemaokt hebben. Daor was vruger ok unne put bij. In de kraant stond det ur nou unne nieuwe put nie van af kan, nou daor snap ik niks van! Dè kost te veul! Mar ge mot eens zien wè ze in Baol allemaol bouwe. Ut kan nie op. Un gemintehuis wa miljoene kost. Dè tel ik nie veul! Ze zijn in Baol op ut gemintehuis gierig veur Castel. Ze hebben hier nou wè zaovel op de zandpad uitgereeë. Ik geloof er niks van dè ze den ondergrond los gemaokt hebbe. Waor mot ut waoter naor toe as ut rèngert? En waorom kan er langs dees zaandpad toch gin fietspadje gelee worre? Ut zal allemaol wel te veul koste veur Castel. Ik zeg da recht uit.”

Canada
Een van haar zussen, Nelly, emigreerde 56 jaar geleden al naar Ontario in Canada. In Baol konden ze volgens Netje destijds geen boerderij huren.
“Daorom vertrokken ze naar Canada. Haar eerste man, Kees van Dijk uit Alphen, is al overleden. Ons Nelly hee vijf kèndere van heure irste man Kees van Dijk. Laoter is ze getrouwd mee ene van Groesbeek. Die is verdikke ok wir verongelukt.
Ik ben al drie keer bij heur in Canada op bezoek gewiest. As ik nog jonk waar, zou ik ok wel naor Canada gewild hebbe. Daor was ruimte om te boere. Mar goed, wij zen er hier ok gekome. Ik bel om de drie weke mee ons Nelly en zij belt om de drie weke mee men.”

Janshove
Op het moment dat ik dit gesprek heb met Netje, staat ze op het punt om Castelré definitief te verlaten. Begin april is het zover. Vanwege haar gezondheidstoestand vertrekt ze dan terug naar haar geboortegrond, Baarle-Nassau. Om precies te zijn naar Janshove.
“Nou, mun gezondheid, dè is niks te fel mir. Heb veul last van mun maog en luchtwege. Dè is ok de reeë det ik naor Baol naor Janshove vertrek. Toen ze me belde det er plak was, schrok ik toch wel, mar mun bruurs en kèndere zin, goi toch mar. Ik kreig er un eige kaomer. Naor den dagopvang maag ik dan nie mir naor toe. Dè is ok altij plezierig gewiest. Dè maag ik nie vergete te zegge.
Ik heb wel un bietje schrik om er henne te gaon. Mar ja. Ik wil daor toch ok nog wel gère wè bezig blijve mee haandwerk. Allerhaande haandwerk. Rummikub doei ik ok gère. As ut mot kan ik dè alleen doen. Rikke doe ik ok gère. Ik denk trouwens dèt er in ut bejaordehuis nie veul rikkers zen. In Castel heb ik heel lang gerikt en doe da nog mee José van Gestel, mee Neel Peeters, Wies en mee Marie van Peer Geerts.
Auto rije doei ik ok nog. Dokter Remme zee, oewe kop is nog goed genog! Naor Baol rije durf ik nog genog. Nie naor de Singel hoor. Naor Minderhout rij ik ok, naor ut graf van onze Louis.

Oh ja, bij de Zonnebloem ben ik ok gère. Nou organisere ze unne lezing over boerderije. Antoon van Tuijl doe dè. Daor zuuk ik toch ok henne te gaon as ik kan. Mar dan zit ik al in Baol, denk. En die vakantiereis naor Spa, dè was toch ok plezierig. Wè hebbe we toen toch veul motte laache. Gij en Gerry waart er toen toch ok bij? Jè, de Zonnebloem is heel plezierig veur de meese die er bij zen.”

Hemel
Of er een hemel is, weet Netje niet zeker.
“As er ene is, hoop ik er in te kome. Ik heb nog nooit iemand terug zien kome hè. Mar ik goi nou nie mir veraandere in munne ouwe dag. Ik heb daor vruger altij aon geloofd en da blijf ik nao mar doen. Er zal wel iets zen. Mar precies wè? Ik weet ut nie. Ik weet nie of ik nog heel lank wil lève, want dan loopte ok mar aleen op de wèreld rond. As ge heel oud wurdt, dan zen ze van jouw leeftijd toch allemaol weg? Mar ut mot nie gekker worre mee mun maog en luchtwege. En die bene hè, die heb ik er ok nog cadeau bij gekrege.”

Heemkunde
“Ik ben al heel lang lid van den Heemkunde. Waorom? Omda ik in oudhede geïnteresseerrd ben. As ze da niet bijhouwe, goi alles teniet. Er is al zoveul schoons weg. Jao Dré, den Heemkundekring mot blijve, aanders goi allus weg!
Onze Floor hebbe ze nou ok gevroagd veur die akkernaome. Die had er direct un twintig bijeen. De natuur hier in Castel is heel schoon. Alleen die distels hè, in de waaie. Vruger mosse we die uit doen mar nou laote ze ze mar groeie. Da vin ik nie zo schoon. Snapte gij nou Dré dè ze toegelaote hebbe det er twee huize hier verder op in ut Markdal gebouwd zen meuge worre? Da snapt hier niemand! Zou da huis in de winter nie onderlope? Vruger stond ut waoter van de Mèrk hier bekaanst tot aon de schuur. Ons klein manne zeeën dan vruger, de Mèrk kookt over, moeder!”

Afscheid
Ofschoon ik met Netje zou kunnen blijven buurten, wordt het toch tijd om afscheid te nemen. Netje begint weer te hoesten. Maar ze wil persé kwijt dat ze het heel fijn vindt dat zoon Ludo naast haar woont.
“Iedere mèrge komt ie vraoge, hoe gaot ut moeder. En ok ’s aovonds komt ie efkes buurte. Onze Jan en Gerda zen ok goed veur men en de vriendin van onze Ludo ok.
En wè ik nog unne keer wil zegge, ik heb altij heel gère in Castel gewond.”

Netje, namens alle leden van Amalia wil ik jou bedanken voor dit fijne gesprek. Wij hopen dat je je snel zult thuisvoelen in Janshove.
En neem ook van mij aan: Gij zèt ut liefste vrouwke van heel Castel! Het goi jou goed!

Netje is op 7 maart 2018 overleden