Nel Jacobs-Peeters

Image
Aon de praot mee……… Nel Jacobs-Peeters

“As ik zo blijf, doe ik ut nog tien jaor. Misschien nog wel langer!”

André Moors

Wie is Nel Jacobs-Peeters
Nel Jacobs-Peeters is al bijna 55 jaar uitbaatster van het zeer goed lopende café ‘Nova’ aan de Molenstraat in Baarle-Hertog. Als haar gezondheid het toelaat, wil ze nog wel tien jaar of meer doorgaan met het café.

In de volksmond worden Nel en haar café ook wel ‘Disco Nel’ genoemd. Veel ouderen, maar wat opvalt ook heel veel jongeren, voelen zich bij Nel in het café heel goed thuis.
Gemeten naar hedendaagse maatstaven is het toch wel bijzonder dat er in het café nog nooit trammelant is geweest. Dat zegt heel veel over het natuurlijk overwicht van Nel en de gemoedelijkheid van haar cafégasten.
Nel werd in Baarle-Hertog geboren op 17 september 1926. Ruim twee maanden geleden is ze dus 81 jaar geworden. Vader Gerardus (Girt) werd geboren in Ulicoten op 10 april 1903. Hij overleed op 29 mei 1978. Girt was getrouwd met Cornelia (Kee) Jansen. Zij werd geboren op 14 maart 1904 in Meerle (België). Kee overleed op 11 mei 1996. Thuis groeide Nel op met haar zus Maria. Maria is ruim één jaar jonger dan Nel. Tot op de dag van vandaag kunnen Nel en Maria het uitstekend met elkaar vinden. Iedere ochtend, volgend op een openstelling van het café, is Maria al op tijd aanwezig om het café te ‘kuisen’. En dat ondanks haar toch ook al hoge leeftijd.
Op 12 februari 1953 trouwde Nel met Antoon Jacobs uit de Oordeelsestraat in Baarle. Toon was vrachtrijder en vervoerde altijd vee. Antoon werd geboren op 26 januari 1925. Na een langdurige, ernstige ziekte overleed hij op 27 januari 1985. Uit het huwelijk van Nel en Antoon werden vier kinderen geboren, allemaal jongens. Nel is bijzonder trots op haar zes kleinkinderen (drie jongens en drie meisjes) en haar achterkleindochter Jari van één jaar.

Haar jeugdjaren
Als haar vader en moeder trouwen, gaan zij wonen in de Molenstraat in Baarle-Hertog. Nel is daar geboren.
Nel: “Ik heb daor leren lopen en ik was unne vlugge, dus een goei jaor zeker heb ik daor gewond. Toen zen we naor Ulicoten verhuisd. Irst zen we tegen de Meelseweg gaon wonen, daor waor nou Kennis zit. Onze pa werkte un bietje in ut hout en bij unne boer op de Lijmbeek. Op unne gegeven moment hebben wij ons huis geruild mee ut boerderijke van onze opa. Da boerderijke aon den Armeshof staot er nog steeds. Da hee laoter unne van Alphen gekocht.
In huis han we unne grote schouw. Elk jaor wier er un vèrken geslacht en wier dan nève de schouw te roken gehangen. We kregen dan zo gezee un heel jaor ut zelfde eten. Pap en vèrkensvlees. Ene keer per jaor as ut kermis was, kregen we rooie kool mee gehaktballen, soep mee ballekes en stoofvlees. Dè was de kermiskost. Dan kwaam oma en dan mochten we in de goei kaomer. Aanders kwamen we daor un heel jaor nie in.
Ons Maria en ik sliepen in de kaomer. Daor was un bedstee, un kast mee deuren. Op de planken booium laag bovenop echt strooi en daor wir op lag unne zak mee kaf er in. Kaf was van de haover die de boeren vruger maaiden. Da wier gemaolen en dan wieren die pellen in unne zak gedaon. Daor sliepte in de irste weken zó lekker op. Mar dan wieren die pellen zaand, want da spul vergoi.
Ik kos ut trouwens heel goed vènen mee mun zuster. We kossen mekaor nie missen. Onze pa was streng, heel streng, mar wel héél goed. Ons moe was heel netjes.”

Naar school
Nel bezocht de lagere school in Ulicoten. Ze zat er bij nonnen in de klas.
“Van ons thuis uit naor school mossen we tien minuten lopen. We gingen over un smal paoike tussen de akkers naor de Bosstraot. Daor mochten wij dur wegen. Zomer en winter han we klompkes aon. Mèn vaoder ging dan as er veul sneeuw laag baonen, zo noemden ze da. Dan maokte ie un paoike, mar as ge dan tegen de sneeuwrand aon stotte, zaten oe klompkes toch wir vol mee sneeuw.
De school stond net deze kaant de kerk. Ik kos alles goed, behalve rekenen, mar ik heb nooit blijven zitten. Rekenen hai ik toen ut mist moeite mee en da mot ik nou het miste doen! As ge nie stout waart, waren de nonnen nie streng. Mar pas op, wij mochten van onze vaoder gin strafwerk van de non krijgen want dan kregen we ut thuis ok nog!
Ons moeder was veul gemakkelijker, mar ok die mos naor hum luisteren. Zo werkte da toen. Mar toch was onze pa unne hele goeie. Die wou veuruit. Ons moeder boerde eigenlijk nie zo gère.”
Ik vraag haar of ze vriendinnen had. Nel: “Ik trok eigenlijk mee niemand op, want wij mochten nie speulen. Mee niemand. Wij speulden nooit! Ons Maria nie of ikke ok nie. Wij mossen altij binnen tien minuten nao school thuis zijn en dan mossen wij werken. Aaier uithaolen en kiepen voeieren. Ons moe was ok dikwijls ziek en dan moesten wij poetsen en de koei te drinken geven.”

Al heel jong aan het werk
Als Nel de lagere school heeft afgemaakt, gaat ze meteen, al vanaf haar dertien jaar, werken. Ze gaat in Breda in het Laurentiusziekenhuis poetsen. Alles bij elkaar werkt ze er vier jaar.
“Un tante van men kende daor un nonneke en zo kwaam ik er terecht. Irst mos ik werken in huize Valkenhorst, tegenover ut ziekenhuis, tegen ut waoter. We waren daor mee drie meskes veur vijf meensen. Daor zaten héél rijke meensen. Ik zal nooit vergeten, un non zee op unne gegeven moment tegen men, det ik naor mevrouw Ingeloes mos. Ik mos bij heur gaon aonkondigen det er visite voor heur was. Mar da woordje visite hai ik nog nooit gehoord! Ik klop aon, doe de deur open en zeg dat er volk veur heur is. Nou, ik heb toen zo’n schelles en grommes gekregen! Mar echt waor, da woord visite kende ik nie. In Ulicoten krijg de gij gin visite, mar komt er volk!
Ik heb toen drie daogen geschreeuwd. Schreeuwen det ik dee! Toen ons moeder un paor daogen laoter veur men geblomde schortjes kwaam brengen die ze in Breda hai gekocht, schreeuwde ik nog. Ons moeder zee toen tegen onze pa: da kan ons Nel nie volhouwen hoor. Mar ‘s anderendaags docht ik: nou is ut afgelopen. Dè gebrul, daor koopte niks veur. Ik heb nimmer geschreeuwd.
Wè, ik heb nog hard gejankt toen ik er weg mos, zo gère was ik daor. Eigenlijk hai ik gère verpleegster geworre, mar da mocht nie van thuis, want da kostte geld. Toen ik in Breda begos te werken, verdiende ik drie cent per uur. We sliepen daor mee un meske of tien op unne grote zolder. Alle drie maonden mochten we naor huis, eerder nie. Daor heb ik nog unne zonnesteek mee opgelopen, want ge kwaamt drie maonden nie buiten!
Twee van mijn vriendinnen wieren toen non. En ik docht, ik wor ok non en van daor uit verpleegster. Ik vertelde da tegen ons moeder mar die zee, kom naor huis gij. En dan gaode gij mar bij un verpleegster wonen, want Julia Loots die vraogt volk. Mar van hier uit worde gij gin non, zee ze.”

Nel gaat werken in het gezin van moeder Loots in Baarle als ze ongeveer 18 jaar is.
Nel: “Bij moeder Loots waren Juul, Vic en Julia toen nog thuis. Juul is laoter burgemister geworre, Julia was vroedvrouw. Die ging dan helemaol in ut wiet mee heur fietske en laoter un brommerke naor Bedaf en zo. As ze terugkwaam, zaat ze soms van kop tot teen onder ut slijk. Toen mos ik eigenlijk veul werken. Ik verdiende er méér as in Breda, mar ok nie veul. Ik ging ook toen nie naor huis. Ok daor bleef ik slaopen. As er iemand ’s nachts aonbelde waor un kiendje mos komen, dan ging ik uit bed en vroeg dan wat er aon de hand was. Ik heb Julia altij mee buiten gelaoten.”

Uitgaan
Ik ben wel benieuwd wanneer Nel begint met uit te gaan.
Nel: “ Da was niet vlug, want da mocht nie. Den irste keer was da op de Turnhoutseweg bij een gouwen bruiloft van de ouders van Sjat Vermeeren. Ik denk dat ik un jaor of twintig was.
Naor ut toneel gaon mocht ik toen ik wa jonger was. De meskes en de jongens mossen wel apart hé. De ene week was ut veur de meskes, de aandere week veur de jongens.”
Ik vraag haar of ze dan nooit kriebels in haar buik kreeg.
“Die krijg ik nou nog wel eens van jongens, ha, ha, ha! Da blijft wel denk ik as ge gezond bent !
In dieën tijd zag ik wel eens unne jongen die aon de zaol stond te wochten. Ik ben nog eens mee unne Hoefman mee gewiest, ha, ha, ha! Die brocht men naor Loots waor ik sliep…. Un haandje en un kuske, aanders niks. Er gebeurde niks veur ut trouwen. Nie veul tenminste.”
Hoeveel vrijers heb je gehad, vraag ik haar.
“Hoeveul, ja, en wa zèn nou vrijers. Ik heb lang gegaon mee Toon Jacobs. Die leerde ik kennen bij Jaon Adriaensen. Da was toen ik vertrok bij Loots en bij Adriaensen achter de bar ging staon. Want witte, bij Loots waren ze ók streng. Misschien ben ik bij Loots wel weggegaon omda ik wa kriebels in munnen buik kreeg!”
Was het met Antoon liefde op het eerste gezicht?
“Neie, jao, jao……, hoe ging da….. Weet ik eigenlijk nie. Ik zaag hum wel heel gère. Hij was knap, vond ik wel. Enne, hij gekscheerde zo wa. Da vond ik wel goed. Op zondag kwaam ie af en toe bij ons thuis en af en toe nie. Dan had ie un pientje gedronken en dan was ut dit en dan was ut da. Ut was aon en dan wir nie aon. Alles bij mekaor heb ik un jaor of vijf, zes gevreeën mee onze Toon.
Mar da was nie gelijk as tegenwoordig. Nou kruipen ze mee mekaor te bed. Wij nie. Ik mos werken en onze Toon kwaam as ie zin of tijd hai. Toen ik unne keer bij Adriaansen mee onze Toon naor buiten ging om un bietje te scharrelen, was Miet kwaod en kwaam ze me haolen.

Bij Miel den Drukker heb ik trouwens ook nog gewerkt. Da wil zeggen, un paor dagen per week poetsen bij de vrouw van Miel, Miet. Ik veegde ok de drukkerij aon en dee de letterkes in de letterbakskes . Un paor daogen werkte ik in ut café van Adriaensen.
Ik heb toch wel gère bij ut café van Adriaansen gewerkt. Miet hai unne hekel aon ut café. Op maondag mos ik achter ut café mee de haand de was doen. Dan stuurde Miet die mannen uit ut café naor achteren en dan mossen die men komen helpen mee de was. Dan had ik er zonne hele rits mannen om mij heen staon mee durre pot bier in dur haanden.
Mar één ding is zeker, ik dee gère ut café. Ge kos eens daansen en eens buurten. As er film wier gedraaid mos ik kortjes knippen.”

Trouwen
“Toen brouwer Nees van Merksplas dees huis kocht, was ik bij Jaon Adriaensen aon ut helpen. En toen zee de Nees: Nelly, ik heb da huis van Bax gekocht. Da was tot dan un bakkerij. Ik zeg, wa gaode daor mee doen mee zo’n ouwe kooi. Hij zee, ik goi daor un café in maoken. En witte wie ik er in goi zetten? Jou, zeet ie! Ik zeg, ikke? Ja zeet ie, gij kunt héél goed café houwen.
As ik nou nog mos beginnen, zou ik er wel alleen in gaon. Mar toen mos ik dus wel trouwen. Ik zeg tegen onze Toon, tegen gin man zeggen, we gaon trouwen en daor un café beginnen. Ik zal ut tegen niemand zeggen beloofde ie, mar hij zee ut dus wel hè. Toen wies Miet Adriaensen ut en die was zó kwaod! Toen ik trouwde zou ik niks krijgen. Laoter, toen ze ziek was, belde ik naor Margriet dat ik hullie moeder gère wilde opzuken. Toen ik er was, schreeuwde Miet van blijdschap.”

Nel zit nu echt op haar praatstoel. Het drinken van een bakske koffie stellen we daarom nog maar even uit.
Nel: “Toen we gingen trouwen vonden ze da bij Jacobs thuis mar niks. Ik was eigenlijk voor hullie te min. Uiteindelijk is het allemaol wel goed gekomen.
Pastoor Pelkmans die wou en zou ons in Baol trouwen. Hij was heel goed bevriend mee de Jacobsen. Bij ons thuis zeeën ze, da gebeurt nie Nelly, gij trouwt thuis! Gij trouwt van Ulicoten uit.
Wij kregen vrijdags pas de benodigde papieren. Mar ’s zondags al, zouwen we in de kerk de eerste roep krijgen. Wij naor den Ulicotense pastoor. Het was rond tien uur ’s avonds. Ja mar, zee Milla de pastoorsmeid, zó laot. Ik zeg, ik heb die papieren nie eerder gekregen en ut mot zondag in orde zijn. De misten trouwden toen om negen uren. Toen vroeg ze, hoe laot willen jullie trouwen? Onze Toon zee om tien uren. Pastoor van Steen hoort da en zee, komt er mar gauw in! Ik hoefde geen catechismusvragen op te zeggen. Niks! Want om tien uur trouwen brocht meer op veur de pastoor, snapte?

Gefist hebben we bij Jacobsen thuis. Gin fist gelijk as nou. Nao ut fist naor huis hier. En mee Toon naor bed. En da was un sensatie! Mar da duurde mar virtien daogen en ik was al in verwochting! En ziek gewiest! Bij alle vier de kinderen trouwens. Tussen in heb ik nog unne miesval gehad.”

Café Nova start in 1953
Nel kan het zich allemaal nog heel goed herinneren.
“Op woensdag zen wij getrouwd en zaoterdags, veftien februaori 1953, mos ik open doen. Toen we trouwden was ut werkvolk hier nog aon ut werken. Op vrijdag heb ik alles motten kuisen en dags daornao gingen we open. Het was zó druk, zó druk, da ze hier tegenover bij Flaes op de stoep stonden aon te schuiven om binnen te kunnen. Ongelooflijk. Ik gaaf de nodige bakken bier weg en den brouwer gaaf ook de nodige bakken bier. Die waren zo op. We han veul vrienden, zowel onze Toon as ik. Daorom was ut er zo druk, denk ik.
Af en toe hielp onze Toon mee. Hij deei ut eigenlijk nie gère. Hij dronk liever zelf un pintje. Ik zelf drink af en toe gère un wijntje. Mar niemand in Baol hee men ooit zat gezien! Ge mot de zaak zelf netjes houwen, anders hou de ut niet zo lang vol.
Echt goed de kost verdienen viel in het begin nog niet mee. Aon den brouwer mos ik duzend franc per maond huur betaolen. Mar nao drie weken kos ik toch al den brouwer betaolen veur utgeen ie aon drank hai afgezet. Het café was iederen dag open van negen uur ‘s mergens tot twaolf uren ’s aovonds. Ik hai un grote vaste klantenkring. Vruger gingen de meensen veul uit. Mee de kermis was ut héél druk. Alleen mee de vasten, dan kwam er niemand.”
Vroeger tapte ze geen bier. Verkocht alleen flesjes bier.
“Ik kocht dan in Turnhout van die grote staoven ijs om ut bier te koelen. Mar da smelt ok gauw en was un gesjouw. Daorom ben ik laoter overgestapt op tapbier.”
In al die jaren is het café nooit aangepast. Behalve in 1975, toen er brand was geweest in het café.
“Mar nao dieën fik ging ut café gewoon deur, hier, waor wij nou zitten, in de keuken!”

Zere tenen
“Bij men mag de jeugd alles vertellen, meugen alles doen zo lang as ut kan. Mar as ik zeg, ut gebeurt nie, dan doen ze ut nie en houwen ze ook op. Ze zullen nóóit iets vernielen bij men hè. Ruzie maoken ok nie. Dè heb ik al gezien eer dat ut ruzie is. As er al eens iemand lelijk doet, of ut een of aander, dan zeg ik, luister eens hier gij, gedaon mee de pret! En as zo iemand nie luistert, dan zet ik hum buiten.
Dè heb ik toch zeker wel unne keer of twee, drie gedaon. Vruger kwamen hier ook Rotterdammers as die bouwverlof han. Die gingen dan nie op vakaantie mar kwamen mee un bus of mee waogens naor Baol. Dan was ut kaaidruk hier. Op unne gegeven moment komt er ene binnen en zee det ze hum aongereeën haien. Over zijn tenen, zeet ie. Ik zeg, doe oe schoenen eens uit en laot ens zien! Mar dè verrekte ie. Ik ging naor buiten, zag de buurvrouw mar die zee, Nelly er niks gebeurd. Hij is zelf tegen unne auto gelopen, zee ze. Ikke terug binnen. Ik zeg, doe nou eens nie zo lelijk, want er is niks gebeurd. Toen zeet ie, ik bel de politie. Ik zeg, da kunde hier nie, want ik heb ginne telefoon. Hij weg, dus ik denk daor ben ik vanaf. Wè laoter is ons Maria men aon ut helpen en zegt, hee Nelly, daor is de politie van Turnhout! Ik zeg, da los ik wel op.
En, zee de politie, wa hoor ik Nelly, hedde gij er ene geschupt? Ik zeg, hoe kom de daor nou toch bij! Dieën politieman zee toen, er ligt er ene bij Olympia te verrekken van de pent en die hedde gij geschupt. Ik zeg, ginne flauwe kul, ik heb hum nie geschupt…….
Mar mijn tenen hè, die deeën zo’n zeer! Want ik hai hum wel degelijk geschupt mee mun open schoentjes aon! Ik heb virtien daogen mank gelopen!
En toen zee dieën politie, as ge nou wir eens schupt Nelly, dan motte dè wa harder doen zoda wij nie hoeven te komen, ha, ha, ha! En as ik dan mun voeten zeer doe, vroeg ik hum? Daor staode zelf veur, Nelly, zeet ie!”

Gezelligheid staat hoog in het vaandel
Dat het in het café gezellig is en Nel verrassend uit de hoek kan komen, ervaar ik ook zelf als ik op een vrijdagavond bij Nel in het café ben om een paar foto’s te maken. Het is er druk. Sommigen zitten aan de bar met elkaar en met Nel te buurten. Anderen leggen een kaartje. Een grote groep jongeren staat in het café wat te drinken en te kletsen.
Nel wil een bestelling naar een van de tafels brengen en wringt zich met moeite een weg tussen de jongeren. Dan zegt Nel: “Allez mannen, langs veuren of langs achteren? Een klant aan de kaarttafel hoort dat en roept: Wa hedde gij ut liefste Nel? Nel: Da zeg ik nie tegen jou, want gij kunt toch nie zwijgen!”
Ik ben wel heel erg benieuwd waarom ze tot op de dag van vandaag zo populair is, zowel bij ouderen als bij jongeren.
“Ik heb de duivenbond hier gehad, daor blijft altij wa van hangen. Dan heb ik biljerters op zondag en ook kaorters. Da is zo’n bietje de ouwere generaotie. Wat de jeugd betreft, vanaf 1972 hai Dosko hier ut sportlokaal hé. Ik bakte dan veur die mannen croque monsieurs en dan vertrokken ze vanaf hier naor de voetbal en kwamen nao de match wir terug. Daor blijven er ook veel van terugkomen. Ik heb jaoren ’s mèrgens vruug opgestaon veur die mannen. En dan zette ik unne pot koffie. Nou hebben ze tegenwoordig un eigen kantine. Maar de reserves komen nog heel veul, het irste af en toe. Ut was en is nog altij heel gezellig.
De jongeren vinden het hier fijn, omda ze kunnen praoten. Op un aander motten ze dikwijls vanwege den herrie mee durre mond in iemands oor roepen. En as iemand gère un ouw muziekske hoort, dan meugen ze van men de jukebox aonzetten. Dè kost niks. Er zitten allemaol ouwe plaotjes in. Ik heb gin nieuw. Er zitten er in van de Rolling Stones, Elvis en Bruce Springsteen en zo.
Ik heb veul vriendschap van de klaanten. As er iets uit de kelder gehaold mot worden, dan doen ze dat veur men. Ok de jeugd. Ik heb héél goei jeugd.”

Haar verjaardag op 17 september viert Nel ieder jaar opnieuw uitbundig.
“Ge bent mar enen keer per jaor jarig. Dan zit ut boemvol en is ut gezellig.”
Geef jij dan ook een rondje Nel, vraag ik haar.
“Hè? Un rondje? Dan drinken ze den hele aovond van negen tot twee helemaol veur niks!”

Goeie ouwe tijd
Nel bewaart ook nog altijd warme herinneringen aan vroeger.
“Jos van Pinnekes, vaste klant, ging nog eens op unne kruk staon en stootte mee zunne kop een gat in ut zachtboardplafond. Ik had da nie gezien. Toen ik van aachteren wir terug in ut café kwaam, mossen ze allemaol laachen. Ik docht, is er iets aon mun kleren. Ikke veur de spiegel gaon staon mar zag niks bijzonders. Toen ik wir terug in ut café kwaam, zaag ik ut gat in ut plafond. En die mannen laachen.
In de smokkeltijd waste ik de smokkelauto’s. Ik kreeg dan honderd franc per gewassen auto. Ook maokte ik veur die mannen kraaienpoten. Onze Toon stond op den uitkijk of de kust veur de smokkeleirs veilig was. Sommige smokkeleirs sliepen bij men overal in huis. Op en onder den biljart, in de keuken, overal. As ze dan wir eens op pad gingen, mos ik ze uitlaoten. Het waren goeie klaanten, die smokkeleirs. Wa ze vandaog verdienden, maokten ze den dag der op bij men in ut café wir op. Ze kwamen overal vandaon. Uit Beirs, Weld, Turnhout, Hulsthout en van Baol.”

Ook aan veekooplui bewaart Nel prettige herinneringen. Ook die waren altijd in voor een geintje. Vooral Jos Leuris was in die tijd zelf een ‘varken’.
Nel: ”Jos bracht eens een kalfke mee ut café in wat ie op de Bossche mart hai gekocht. En ikke kwaod. Ja zee Jos, ut bisje hee verschrikkelijk kou! En wa gebeurt er? Hij zuukt bij men in huis naar baby- en kinderkleerkes en kleedt ut kalfke daor mee aon! Ut kalfke wier op den biljart gezet en zaat daor den hele aovond wa rond te kijken! Sooyke Martens hee toen ut kalfke mee naor huis genomen.
Unne aandere keer hai ik un verken binnen. Ja, un echt! Hij was meegebrocht door broer Besouw en die liet um in ut café los. Scheet alles onder! Unne halve naacht liep ut verken rond. Ik was wel un bietje kwaod, mar ut hielp nie. Ben van Casteren kocht ut beesje en nam um mee naor huis. Den dag er op kos ik de troep opruimen.”

Lange avonden
Het ergste vond Nelly als het vroeger een keer niet zo druk was en er zat iemand de hele avond aan de bar.
“Vruger hadde heul veul van die kanseliers. Ja, dan duurde den aovond lang. Mar da is nie mir zo erg. Mar ge mot vriendelijk blijven en blijven buurten. Mar dè is gin kunst hor. En as ze me den dag daornao vraogen wet er allemaol gezee is, dan kan ik da niet nao vertellen. Ze vertellen ooit wel eens uit hun huishouwen of het een of aander. En as ik eens zie da ze mee un aandere vrouw zijn, dan heb ik dè nie gezien. Daor praot ik mee niemand over. Dè is heel veurnaom. As ze me dan den dag der op vraogen wè ik allemaol gezien heb en wè ze allemaol gezee hebben, dan zeg ik, da weet ik nie. Ik onthoud mar van hoogmiddag tot twaolf uren. Dè is un gezegde en wil zeggen, ik onthou niks!”

“Ook al zit om twee uur ’s nachts nog volk binnen, dan zet ik ut muziek af en tap ik nie mir en dan gaon ze naor huis. Dan goi ik te bed en ben dan verschrikkelijk muug. Dan kan ik mee moeite in mun bed geraoken. Vruger was da gin probleem. In de smokkeltijd hoefde ik mar tien minuten mijn ogen dicht te doen en dan was ik uitgerust. Tegenwoordig duurt de vermoeidheid twee daogen. Vruger kos ik vier, vijf tafels helpen en dan opschrijven. Nou mot ik ut klaant veur klaant doen, anders weet ik ut nie mir. As ze naor huis gaon rekenen ze af. Een week laoten staon, da wil ik nie. Dè weten ze.
Den dag er op wordt de zaok schoon gemaokt. Ons Maria komt dan mee helpen. Zo lang ik ut café heb, helpt zij men al. Die schuurt heel ut café, iedere week. Ze is un heel goei. Dè meske doet da ook veur de ontspanning.”

Lage prijzen
Toen Nel ruim 55 jaar geleden met haar café begon, vroeg ze vijf franc voor een pilsje. Langzaam is dat gegroeid naar de prijs van nu, 1.30 euro.
“Ik vraog eigenlijk nog nie veul. Ik zie het mar as un grote hobby. Van de Belasting heb ik nog eens un grote boete gekregen. Die geloofden nie dat ik toen mar unne euro vroeg. Da was volgens hullie veul te goeiekoop tegenover aandere cafés. Ze rekenden toen men aon det ik veur 1.30 euro bier verkocht. En da was nie waor. Ik heb toen veul belasting bij motten betaolen. Onterecht.”

Volgens Nel waren er vroeger in Baol meer dan dertig cafés. Nu bijna geen meer, zeker geen bruine cafés.
“Ze willen op den dag van vandaog allemaol rijk worden van un café. Dè hee vruger nie gekunnen en vandaog den dag nog nie. Ze willen maar un paor uur open zijn. Dè gao nie. Of te wel doe de ut, of te wel doe de ut nie.”

Stoppen met het café?
Sinds Nel 75 jaar is, is het café alleen nog maar in het weekend open.
Nel zegt het zo lang vol te houden omdat ze graag met mensen omgaat. “Ik heb beloofd ut vol te houwen zo lang ik gezond blijf. Krijg ik mèrgen iets, dan houdt de zaak op. Mar as ik zo blijf, doe ik ut nog tien jaor. Misschien nog wel langer. Ik zou nie tussen de geraniums kunnen zitten.”
Ik vraag haar of ze ooit gedacht heeft aan een nieuwe man in haar leven.
Nel: “Ja. Da had ik makkelijk gekunnen. Ik was 58 toen ik alleen kwaam te staon. Da was natuurlijk best unne moeilijke tijd. Ik heb toen wè laoter overwogen om aon unnen nieuwe man te beginnen. Mar witte, as ge unne man mot pakken die nooit gin café gewend is, dan hedde elken dag ruzie. Die kunnen dieën praot hier in ut café nie aonhoren. Ikke wel, want dieën praot die er uit komt, hoor ik nie. Mar zonnen man denkt dan dè ge er mee aonhoudt, of dit of da. Da is dan niet zo, mar da denken ze wel. Ik docht, mijn caféke laoten staon veur unnen man doe ik toch mooi nie. Ik heb gin spijt van menne beslissing.”

Hobby’s
Nel’s grote hobby is haar café. Dat was zo en dat blijft zo.
“Mar ik hou ok van mun bloemen en mun vogeltjes. Toen ik alleen kwaam te staon ben ik gegaon bij het vrouwengilde, bij een onderonsje bij Margrieten thuis, bij de alleenstaanden en nou bij de bejaardenbond. Ik heb veul vakanties gedaon onderwijl dat ik alleen was. Naor Thailand, Mexico en Zuid-Afrika. Ik dee da mee un nicht van men, Nelly Flaas.”

Baol
“Ik woon gère in Baol mar ut is heel veul veraanderd. Ik vein die appartementen en zo nie mir Baol. Ik ven het sunde dè Louis Puij in de Singel weggegaon is. En nou wir da gemintehuis in Hollands Baol, wir zo’n groot gedoe. Hertog bleft ok nie achter. Ik zee lest nog tegen den Belze burgemeester, koop da goedje op bij Neel van Loon in de plak van al die grote gemintehuizen.
Straks gaon ze de halve Kerkstraot verkopen aon unne projectontwikkelaar en van den opbrengst de kosten van het nieuwe gemintehuis dekken. Wiite wat ut is, ze willen er in Baol allemaol iets stads van maoken.
Hier in de straot wonen nog mar un paor meesen. Het zen nou allemaol winkels. Veul staon er dikwijls leeg. As gij op un paor uur op de zondagmiddag oewe kost mot verdienen, dè kan toch nie.”

Afscheid
Alvorens afscheid te nemen wil Nel nog wel iets kwijt over de Heemkundekring.
“Gullie doet ut perfect en ut boekske Van Wirskaante is wel zó mooi. Ik goi onze Willy nog lid maoken, want die is heel erg geïnteresseerd in heemkunde.”

Nel, heel erg bedankt voor jouw gastvrijheid en gezellige buurt. Blijf gezond, ga als het even kan nog jaren door met jouw oergezellige café en blijf genieten van het leven. Namens alle leden van Amalia: bedankt voor het fijne gesprek!

Scroll naar boven