Aon de praot mee (24)……..Marcel Gulickx
“Buurten mee ouwe meensen over vruger, is ut liefste wet ik doe”
André Moors
Baarle-Hertog, 25 januari 2006
Wie is Marcel Gulickx
Marcel werd op 12 mei 1930 geboren op de Chaamseweg in Baarle-Hertog. Om precies te zijn, in het huis waar nu de fotozaak van de Greef gevestigd is.
Marcel is nu dus 75 jaar. Hij heeft de Nederlandse nationaliteit. Toen hij jong was koos hij voor een domicilie op Baarle-Hertogs grondgebied. Daarmee voorkwam hij een oproep voor militaire dienst. De vader van Marcel heette Harrie. Hij werd geboren op 8 augustus 1890 in de Nieuwstraat, daar waar vroeger koster Gulickx woonde. Vader overleed op 3 juli 1967. De moeder van Marcel, Anna van Beers, werd op 22 juni 1897 geboren in Baarle-Hertog in de Kapelstraat. Zij overleed op 9 januari 1981. In het gezin van vader Harrie en moeder Anna werden 6 kinderen geboren. Allemaal jongens, achtereenvolgens: Frans, Jan, Adri, Marcel, Gerard en Alphons. Helaas zijn Frans, Adri en Alphons al overleden.
Lizette Verachtert is, zoals we allemaal weten, de vrouw van Marcel. Zij werd op 12 augustus 1935 geboren in Ravels. Haar vader was daar vrachtvoerder. Op 15 mei 1962 trouwden Lizette en Marcel. Vanaf hun huwelijksdag wonen Lizette en Marcel in een mooi huis, op de hoek van de Chaamseweg en de Hoogbraak. Uit hun huwelijk werd één kind geboren, dochter Ellie. Zij zag het levenslicht op 30 maart 1963. Ellie is al geruime tijd gelukkig getrouwd met Frank Moyaert uit Poppel. Heel erg trots zijn Marcel en Lizette op hun 2 kleinkinderen, Wouter (15) en Dieter (12). Ellie, haar man en kinderen wonen in Kasterlé.
Tot ongeveer de leeftijd van 26 jaar werkte Marcel in de bakkerij van zijn vader. Deze was gevestigd in de Nieuwstraat op de plaats waar nu het Kruidvat zit. De rest van zijn arbeidszame leven werkte Marcel in Grobbendonk bij het veevoederbedrijf Van Den Avenne.
Marcel en Lizette zijn bepaald geen onbekenden bij onze Heemkundekring. Vrijwel alle activiteiten maken zij mee. Lizette organiseert samen met Ria Laurijssen al jaren lang met veel succes de jaarlijkse Lokale Heemdag.
Het meest opmerkelijke aan Marcel is dat hij in Baol iedereen, ja werkelijk iedereen kent die in dit dorp is geboren en getogen. Een leeftijd heel nauwkeurig inschatten van zo iemand? Het nodige vertellen over de achtergrond en levenswandel van zo iemand? Geen probleem, vraag het maar aan Marcel.
Wat jeugdherinneringen van Marcel
Zoals gezegd, Marcel werd geboren in het huis waar nu ‘foto de Greef’ is gevestigd. Marcel: “Mijn vaoder en moeder zen daor gaon wonen toen ze getrouwd zen. Da huis was eigendom van dokter Govaerts. Mijn moeder was as meske werkzaom gewiest in de keuken van den dokter. Ze hee er dikwijls van verteld. Veur de middag hai den dokter visite. Tegen de middag kwaam ie in de keuken en zeet ie: Anneke, bak nog us un biefstukske van ut haosje, un bietje jus, un paor sneekes brood en un jatteke koffie en dan zen ik weg!
Men vaoder was bakker bij grutmoeders in de Nieuwstraot.”
Marcel heeft nog heel scherp voor ogen dat hij graag met een kar en een paar beesten speelde. Hij was al vroeg een echte dierenliefhebber.
“Mee Sinterklaos hai ik op ene keer, ik denk det ik tien was, un kèr gekregen. Die han ze bij waogenmaoker Luijtens op Loveren gemaokt. Da was veur toen, héél wè. Ik zeg nog tegen ons moeder, hoe hee Sinterklaos die grote kèr hier toch binnen gekregen! Ik hai toen ok unne bok. Unne gesneeien bok. Waocht, ik hai er twee. Ze waren alle twee gesneeën. Ze waren daorom rustig en ze stonken nie! As de school aon de Kerkstraot, waor nauw ut Bels gemintehuis ies, uit was, dan spande ik in. Aannemer Stan Koks was unne keer bij ons thuis gewiest en vanaf toen kos ik veur hum mee de kèr wè werk doen Dals weg doen en zo. Dan kossen de metsers wir veuruit as ik daor zon feftig dals hai gebrocht. Unne aandere keer brocht ik wir eens wè zaand. Ik verdiende zo un paor centen bij en kos dan wir wè voeier kopen veur men bokken.
Ik ree mee de bokkenkèr ok dikwijls naor Toon van Beek, veur in de straot. Jan en Karel van den Heijning waren toen nog van die mennekes. Ik zette die dan op de kèr en die mochten dan meerijen. Die kèr was nie zo héél groot. Er kossen drie melkkannen op staon. Van van Olmens braocht ik iedere mèrgen die drie volle kannen naor de melkfabriek. Ging dan deur ut Blommestraotje. Af en toe braocht ik veur Lies van Olmen vijf liter bottermelk mee terug, want dan kos ze daorvan bottermelksepap maoken. Iedere virtien daogen kreeg ik van den botterdirecteur melkgeld mee. Da geld zaat in unne grote bruinen envelop. Ik gaaf die dan bij van Olmens af en dan kreeg ik unnen rijksdaolder. Onze vaoder hai trouwens veur over de kèr un huiveke gemaokt. As ut kwaai weer was wierde nie nat. Louis Flaos uit de Kapelstraot haai wè tuig gemaokt. Ik ben veul mee Louis op en neer gegaon. Laoter mokte ie ok veur mijn pèrd ut getuig. Op unne gegeven moment heb ik ok nog twee honden gekocht. Die spande ik ok in de burries. Da ging ok goed. De bokken stonden bij grutmoeders aachter op de werft. Daor han ze genog plaots.”
Marcel naar de lagere school
Van zijn schooltijd weet Marcel zich geen schokkende dingen te herinneren. Hij volgde, zoals gezegd, de lagere school daar waar nu het gemeentehuis van Baarle-Hertog is gevestigd.
“In ut aachtergebouwke, waor nauw de Belze brandweer in zit, heb ik nog op school gezeten. Daor zaat de irste en de twidde klas in. Juffrouw Marcelissen van Zondereigen gaaf er les. Ze was getrouwd mee mister Somers. Die dee de derde en de vierde klas. Mister Slockers dee de aandere klassen. Ik was unne redelijke leerling. Ginne uitstekende, mar allez, ik kos toch mee. We zaten mee un man of virtien in de klas. Kattekwaod heb ik op school nooit uitgehaold. Ik waar altij mee men beesten bezig hè. As de school uit was, rap naor huis en op pad mee de ker mee de bokken er veur.
Na de laogere school heb ik nog un bietje avondles gehad en ben ik in de bakkerij gaon werken.”
Al op jonge leeftijd aan het werk
“Ja, er mos gewerkt worden. Onze Frans was weg en onze Jan was weg. Onze Frans was naor Loon op Zand, want hij was in den oorlog unne onderduiker. De Duitsers kwamen hum zuken, want hij mos van de Duitsers in Duitsland gaon werken. Onze Jan was soldaot in Indië. Onze Ad werkte un poaor daogen in de week bij bakker van Tilburg in de Kerkstraot.
Ik mos iederen dag werken. Ok op zaoterdag en zondag. Elken dag stond ik om un uur of vier op. As wij veur un uitvaort mossen bakken, dan kossen wij om twee uur ’s nachts beginnen. De piesteleekes mossen vers zijn en om half tien in ut café zijn waor de uitvaart wier gehouwen.
Ik dee al rap al ut werk. Specialiteit van onze vaoder was rozijnenbrood. Ik zie hum nog zitten. De rozijnen allemaol wassen. De steentjes en stukskes hout er uit haolen. Al zeg ik ut zelf en ik heb het al van meer meensen gehoord, ut rozijnenbrood smokte geweldig. En ut worstenbrood ok. We bakten ok aaierkoeken en bolussen. As ut bakken klaor was, mokte ik mun eigen klaor om te gaon toeren.
Toen ik nog un jaor of zeuven was ging ik trouwens al mee onze pa mee pèrd en waogen toeren. De bakkerskèr mee huif stond op grote wielen mee ijzeren beslag. Er wier nie alleen brood, mar ok kruidenierswaoren meegenomen. In de vasten zelfs kiestjes mee droge bokking. As we vanuit Castel wir terug reeën naor Baol, namen we vandaor aaieren mee. Die wieren verpakt in haoveren kaf tegen ut breken. Die aaier wieren dan in de bakkerij verwerkt of in de winkel verkocht. Op ene keer was ik, toen we in Castel waren, héél ziek. Zó ziek, dè nonkel Jos die ok in Castel was mee de fiets mee bakkersmaand er op, men in de maand stopte en zo terug naor Baol brocht!”
In Baol waren nog veel meer bakkers, zo blijkt. Er waren er meerderen die ook toerden.
Marcel: ”Bij nonkel Fons reeën ze naor de Strumpt in Ullecoten. Wij reeën zoas gezee naor Castel. In die jaoren toen ik mee ree as bengel, han we twee kèrren. Die van van Olmens han één pèrd en die reeën mee tante Stina. Die din de Oordeelsestraat, Klein Bedaf, ut Voske en den Haaikaant.
Onze vaoder ree altij mee pèrd en waogen langs de Schoorse haai in Ullecoten en zo naor ut Groeske in Castel. En dan kwaam ie langs ut Castels baontje terug. Van men zeuven tot twaolf ben ik zo mee onze pa meegereeën. Witte wat ut ies, die meensen han nooit gin brood tekort. Wij kwamen twee keer per week daor. Nie gauw, mar ut kos eens gebeuren, dè ze aon ut leste brood bezig waren. Ut was alleaol brood van twaolfhonderd gram. Bruin of wiet. Mar wel van goeie kwaliteit. Allemaol haandwerk. Nog al wet anders as teswoordig, dè machinaol brood. We deeën overal wa buurten. Niet te lang. Buurten deeën we ok bij Heintje Govaerts. Da was unne braven meens mee un groot huishouwen. As wij dur Ullecoten kwamen, zagen we nonkel Graat wel eens. Die was postmister. In de winter gaf hij ons wel eens post mee. Dan hoefde hij nie over de slechte weg mee zunne fiets te ploeteren. En op dinsdag kregen we van de klaanten schoenen mee, die dur nonkel Janus in Baol gemaokt mossen worren. Op vrijdag brochten wij die dan wir terug naor Castel.
As we bij Jaon van Barte in Castel kwamen, zo rond januari, dan waren die mannen aon ut dorsen. Da deeën ze mee twee pèrden, want ut was al unnen héle boer. As onze vaoder en ik daor aon kwaamen zee de zeun van Jaon: hee bakker, gij un bietje buurten bij ons moeder en dan kan hij aachter de pèrden aon gaon. En ik liep dan mee un stuk hout aachter die pèrden aon en klopte er mee op ut hout van den dorsmeulen. In de winter gebeurde ut wel eens det onze vaoder verspande bij Jef Govaerts. Jef zee dan, nimt den onze mar mee dan kan den jouwe un bietje uitrusten. In Baol waren mar zat bakkers. Janus Remijssen, Dré Sluis in de Kaoterstraot, ome Fons, bakker van Tilburg, Joske Jansen, Sooike Flaos, nonkel Fons aon den Belze kerk, Jules Jansen waor nou ut Brouwershuis is. Laoter is Frans Gulickx begonnen waor nou Jan Broeckx zit, net veur de Wiete Pomp. En waor nou de Verboden Vrucht is, wonde nonkel Graat. Die was mee Marie Geppaert getrouwd. Den nonkel hai daor ok unne oven staon en bakte er brood. Hij leverde die aan de kazerne in Turnhout.”
Hadden die dan allemaal de kost, vraag ik hem. “Ja, in ut begin, da ging toch allemaol.”
Marcel verhuist naar de Nieuwstraat
“In negenenveertig zijn wij verhuisd van de Chaomseweg naor de Nieuwstraot. Ge wit wel, waor nou ut Kruidvat zit. Waor nou Karel Jep woont, dieën grond hoorde ok nog bij ons. Anneke van Gust Puij kwaam altij bij ons via den aachterkaant de bodschappen doen. Die van Krielaars trouwens ok.
Laoter heb ik nog grond bijgekocht van Guste. Ik zee tegen hum, dieën grond zoude aon ons eens motten verkopen, het ut daor mar eens mee jullie Anna over. Un paor daogen laoter zag ik Gust. Ik zeg, hoe is ut Gust? Ja, zee Guust, ons Anna is er veur. Ikke nie te lui, ik zeg, wa mot dieën grond kosten? Jè zee Gust, pakt un drie duzend gulden. Ik zeg, da’s goed. En ikke naor ons moeder da gaon vertellen. Ons moeder zee, dè is toch nie waor zeker? Ik zeg ja, ja, tis akkoord. We gaon naor de notaris!”
Marcel gaat zelfstandig toeren
“Toen ik twaolf was, ben ik echt in de bakkerij gaon werken en maokte zelfstaandig unnen toer hier in Baol. Ik kwaam mee den bakfiets in ut durp. In dieë bakfiets kossen nog al wè brooien in. Af en toe ging ik thuis bijlaaien.
Op Boskoven, in de Oordeelsestraat, op Groot en Klein Bedaf en zo, kwaam ik ok. Mee ut pèrd deeën we den uitkaant zo gezee. Bij Graat van den Heijning op Boskoven kwaam ik om de virtien daogen. Jan Vermonden zaat daor ok. Ik brocht ok aandere bodschappen. ’s Maondags kwaam ik daor en da hai altij nog al un bietje in. Marie, de vrouw van Graat, keek dan in de kast wa ze allemaol mos hebben. As ik toevallig ginne saffraon bij haai, zee ze: volgende keer ginne saffraon vergeten mee te brengen Marcel! Dè gebruikte ze om rijstenpap mee te maoken. Ik hai er unne goeie klaant aon. Mos er altij un taske koffie drinken. Toen ze un jaor of tien getrouwd waren, raokte Marie in verwochting. Ze han er nie mir aon gedocht. En blij da ze was!”
Smokkelen
“Mee botter smokkelen was ik er ok altij bij. Bij de boeren op Bedaf zetten we de botter af en daor kwamen de Belzen die wel haolen. Ik kwaam daor bij Jan Baks en bij Frans Martens, bij Fons Bayens, Toon Tuijt, en bij van Alphens. Jo van Alphen keek deur ut raom naor buiten en zee: ge zeit daor unnen keer meer gewiest as bij ons! Ik zee, ja Jo, ik kan nie overal gelijk staon. Want witte wat ut ies, die meensen han daor ok allemaol wè van. Snapte dè? Mee Huub van Alphen heb ik nog botter gedraogen en mee Frans trouwens ook. Dè waren van die grote mannen, daor keek ik tegen op. Bij Jantje Verhoeven zetten we de botter af. Van daor af pakten we de botter op onze schouwers en gongen we deur de haai, deur ut Schrieke. En daor wier de botter overgepakt. Veur 20 kilo wegbrengen kreeg ik honderd frang. Da was in dieën tijd héél veul. Ik was toen un jaor of zeuventien.”
Marcel wordt ‘taxichauffeur’
Taxichauffeur? Daar zullen veel lezers wellicht van opkijken. Marcel legt uit.
“Op ut lest ree onze vaoder zo nog eens éne keer per week mee men mee, om op den buiten links en rechts unne goeie dag te zeggen. Op unne keer was ie daor bij Jan Broeders gewiest en toen zee onze pa onderwegen tegen men: ge mot zondag bij Jan Broeders en Jaon van Tilburg mee den auto vier vrouwen gaon haolen die naor de kerk naor de zeuven uren mies willen. Suska van Beek en de moeder van Liza motte haolen bij van Tilburg. Bij Jan Broeders zaat nog un ongetrouwde bij, Anna Hendriks. Ik zeg tegen onze vaoder, in aandere straoten kom ik ok, zo kan ik heel de naacht wel blijven rijen veur det ik die allemaol naor de kerk heb weggedaon. Veur de half negen mies mos ik Kee Lauwers en dochter Jo haolen. Jo was toen mee un dik buiske. Ze was in verwochting. En Anna van Jaon Vinckx mos ik ok oplaaien. Om kwart over zessen ging ik dan die meensen al ophaolen. Om half zeuven gingen ze recht in den biechtstoel. Ik heb dikwijls gedocht, wa motten gullie toch vertellen! Wa veur kwaod doede gullie? As de mies uit was gingen ze bij ons thuis nog wa bodschappen doen en dronken dan un bakske koffie. Dan vlug den auto in en de volgende laoding ophaolen veur de mies van half negen. Ik heb er nooit iets veur gehad. Da was allemaol veur de liefde Gods! Toen hai ik geluk. Jos van Raok begos mee z’n bus en ree veurtaon van Klein Bedaf via de Oordeelsestraot naor de kerk en laoide dan wè meensen op veur de zeuven uren mies.”
Marcel kiest voor een heel ander beroep
Marcel is bakker gebleven tot hij zesentwintig jaar was. Volgens hem moest er in huize Gulickx iets gebeuren. Allemaol thuis in de bakkerij werken, dat was nou eenmaal een beetje teveel van het goede.
Marcel: “Louis Flaes mokte men attent op un baontje bij de veevoeders Van Den Avenne in Grobbendonk. Staf Buijs was er den hoofdverdeler en die kwaam ok bij van Tilburg in de Kaoterstraot. Ik heb un paor keer mee Staf gebuurt en toen heb ik ut mar gedaon. Ik mos in de Kempen op allerlei plakken veevoeders en kiekens verkopen. Op unne zondag zijn we naor Luxemburg gereeën om ook daor op zoek te gaon naor veural Hollandse klaanten. Hollanders die verhuisd waren naor daor. We hebben toen daor un paor daogen rondgereeën. Op unne gegeven moment hai ik daor nog al ennigte klaanten en ree er mee menne vrachtwaogen alle virtien daogen naor toe. Bij Jaon Huijben brocht ik dikwijls van die goeie blaauwe kiekens. Ut waren nog al gewiechtige kiekens.
Ik kwaam ok in Baol bij klaanten. Zo ook bij Peerke Willems en bij Toon van Tilburg. Ik hai wel unne kwaaie concurent aan Loots. Jè, Jules was burgemister. Ik hai ok dikwijls veul geld in huis. Cheques kenden ze toen nie. Toen wij getrouwd zijn hai ik zelfs un miljoen francs in huis. Allemaol geld betaold deur de klaanten.
Ik heb altij hard gewerkt mar altij mee veul plezier. Alles bij mekaor heb ik daor virtig jaor gewerkt. Ik heb er veul geleerd, veural wa omgang mee meensen betreft.”
Omgaan met meisjes
Over meisjes praten gaat wat moeizamer. Na iedere zin die hij uitspreekt lacht hij wat. En wat ook opvalt is dat Lizette haar oren spitst. Kijkt af en toe op van haar blad ‘Dag allemaal’ dat ze aan het lezen is.
Marcel: “Ik heb er wel eens eentje naor huis gebrocht, mar allez. Da was mee de dansles. Die kreeg ik in ut café van Jeaneke Adriaansen. We dansten er rond den biljart. Daor gaaf Anton Peemen van Breda les. Ik was toen un jaor of achttien. Ons moeder zee, ge mot eens wa daansles gaon haolen, aanders kunde nergens nie meedoen. Bij unne boer op den Tommel ben ik ook wel eens gaon daansen. Jan Kerseman trok op unne gegeven moment naor Merksplas. Zijn boerderij was toen leeg en daor kwaam dan dieën Mertens in. En dan mos da ingehuldigd worden hè. Daor kwaomen veul Baolsen op af. Ok meskes. Ik heb er wel eens eentje naor huis toe gedaon, ha, ha, ha! Heb ok verkering gehad mee Sjaantje Verhoeven en Anneke Peemen. Was eens pas om drie uren thuis. En wa dee onze pa, hij riep men nog un half uur eerder uit bed!”
Marcel leert Lizette kennen
“Toen ik bekaanst dertig was, leerde ik ons Lizette kennen. Ik kwaam bij Van Beurden in Ravels en die dee ok in kiekens. Hij hai kiekens zitten bij hullie thuis. Ik mos daor naor de kiekens gaon kijken. Waren een bietje ziek. Ik lee er wa af om in ut drinkwaoter te doen. Den irste keer was Lizette nie thuis. Den twidde keer zag ik heur wel. Ik zag ze wel gère denk ik toch. We spraken af om te gaon daansen in Beirs of zo. Nao ut daansen heb ik ze naor huis gebrocht. Den dag daorna ging ze naor Toon van Beurden waor ik iedere week kwaam en toen ging ze daor informeren of ik toch wel serieus was, waor ik woonde en of ik nog wel terug zou komen. De week daorop ben ik ze wir gaon haolen.” Lizette reageert plotseling spontaan: “Ja Dré, hij hai heel schoon krulhaor!”
“Van kerstmis negenenvijftig tot tweeënzestig hebben we gevreeën en toen zijn we getrouwd. In Ravels zen we veur de kerk getrouwd. Bij ons thuis hebben we koffie gedronken. Bij de bruid ut maol gegeten. Un receptie was er toen nog nie,” aldus Marcel.
Paardensport
“Ik ben altij veur de pèrden gewiest. Toen ik mee onze vaoder naar Castel ree, mocht ik al de lent vasthouwen. Mee Louis Flaos ben ik nog eens op unne motor pèrden gaon zien in Breda. Kouw dat ut was! Ik zat er aachter op. Hij hai zo’n motorke van 125 cc. Ik heb irst mee de Landelijke Ruiters meegereeën in Baol. Kwaam in dieën tijd bij Fons en Stan Jansen op den Haaikant en via hullie ben ik aon concoursen mee gaon doen. In den aovond kos ik daor trainen in un manage. Ik heb er nog les gehad van twee Italianen. Dè waren harte mannen. Fons hai un pèrd gekocht van nog gin drie jaor en die mos ik klaor maoken veur mee op concours te gaon. Ik ben dikwijls gaon rijen aon de Piushaoven in Tilburg. Ik ging daor dan te voet mee ut pèrd naor toe. In Tilburg heb ik nog eens mee twee pèrden gesprongen. Mee den ene won ik den irste prijs, mee den aandere den twidde. Ik heb pèrd gereeën van mijn zeuventien tot mijn vijftig. Ik heb het altij geweldig gevonden.”
Het geheim van ‘de smid’
We zijn in ons gesprek aangeland in de periode dat we Lizette en Marcel vooral kennen van de Heemkundekring.
Minstens één keer per jaar wordt Marcel overstelpt door complimenten van talrijke leden van onze vereniging. Dat gebeurt steevast tijdens de traditionele nieuwjaarsbijeenkomst in ons Heemhuis. Marcel heeft dan zijn vaste stek in het keukentje en is niet weg te slaan van zijn wafelijzer. De talrijke leden genieten zichtbaar met volle teugen van de verse, warme wafels van Marcel.
Hoe komt het toch dat die wafels zo voortreffelijke smaken, vraag ik hem.
”Wel, eigenlijk heel simpel. Ik doe er aaieren, botter en suiker in. Melk of gist gebruik ik nie. Wel gewone blom, gin bakmeil. Ik heb er lang achter gezocht hoe ut klaor te maoken. As ge gin melk en gist gebruikt, hedde gin last van ut rijzen. Héél veurnaom is dat ik ut aaiwit héél goed opklop. Dè is ut eigenlijk.”
Ik vraag mij af of Lizette ook nog altijd profijt heeft van de bakkerskunsten van Marcel.
“Wel, af en toe bak ik thuis wel eens brood.” Met een broodmachine vraag ik ? “Neie, altij mee de haand. Ik heb trouwens unne goeie bakoven. Un goei rozijnenbroodje waor ik unne dag of acht van kan eten, bak ik ok zelf. En natuurlijk ok zo af en toe aaierkoeken. Onze kleinkinderen maok ik ok wel eens blij met wafels en aaierkoeken. Onze Wouter hee gère wafels. Ik zee lest tegen onze Dieter: gij het zeker liever aaierkoeken. Mar Dieter zee: ik heb het alletwee gère!”
De dagelijkse bezigheden van Marcel
Iedereen die Marcel kent en wie kent hem niet, ziet meteen dat hij er nog voortreffelijk uitziet. Hoe komt dat toch?
“Mijn gezondheid is nog altij goed. Hoe dat da kan? Ik praot nooit over, ik ben moei of zo. Ik wandel en fiets veul. Elken donderdag maok ik mun toerke mee mun aaier. Die haol ik in Grobbendonk en neem dan ook wa meil mee. Ik breng die dan naor de meensen waor ik al jaoren kom. Waandelen doe ik iedere zondagmèrgen, unne flinke tour. Zo blijf ik fit. Fietsen de leste tijd wa minder. Rond un uur of tien kruip ik in bed. En ’s mèrgens om half zeuven eruit.
Toen Piet van Gestel nog leefde, gong ik op den tendem dikwijls mee hum fietsen. Ondanks da Piet blend was, kos ie onderweegs toch veul genieten.
Ok in ut hout werken aan de Grens vin ik plesant. In de wintermaonden ben ik ieder jaor present om mee wè mannen van de milieuclub en den Heemkundekring te werken langs ut Bels Lijntje aon de Grens. We kappen dan bijveurbild wè ouw hout en ruimen ut op.
Iedere zaoterdagmèrgen goi ik buurten bij Piet Flaes. Ik denk trouwens nog mee veul plezier terug aan de lange wandelingen die ik mee Piet gemaokt heb. En mar buurten onderweegs. We waren soms unne hele dag weg. We hebben ooit Wortel Kolonie en Hoogstraoten Kolonie aongedaon. Dan kwamen we achter de kerk in Hoogstraoten uit. Daor gingen we dan un soepke eten en vertrokken dan wir over Den Uijl, deur de Bukendreef en dan kwamen we zo langs den Heesboom wir in ut durp uit. Dan was ut aovond, hadden we flink gebuurt en alles wa afgezien hè.
Op ut bejaardenhuis goi ik iedere week mee wa ouwere meensen buurten. Mee Piet Voeten en Jaon van Loon, Sus Meeuwesen en Fonske Jacobs bijveurbild. Praoten over vruger naturlijk.”
Lizette hoort het aan, laat haar blad ‘Dag allemaal’ weer even voor wat het is en reageert. “Ja Dré, hij praot mee iedereen. Soms dan schaom ik men eigen wel eens. Dan ziet ie iemand en denkt dan, zou da un dochter zijn van die of die? Ze lekt er wel op. Ik mot hum dan tegenhouwen, aanders gaot ie ut nog vraogen ok! Buurten Dré, buurten, niet te geloven. Mar nie mee men! As we aon ut fietsen zen, zeg ik wel es, kek toch es hoe schoon de natuur is! Onze Marcel kijkt dan wel, mar zelf iets terug zeggen, ho mar! Thuis praot ie ok nie veul. As ie efkes in den zetel bij den TV zit, vallen z’n ogen dicht. Ik zeg dan wel es, schoon hè! Mar zoas gezee, mee aandere Baolsen, daor praot ie veul mee. En ik mot zeggen, hij zegt nóóit over iemand iets kwaods. Nèje, nóóit!”
Marcel pikt de draad van zijn verhaal weer op. “Ieder jaor verkoop ik Heemkalenders in Castel. Ik ben dan twee middagen op pad mee Marie Put van Castel. Da is altij héél gezellig. We drinken links en rechts un bakske koffie en buurten hier en daor wa. Marie is dan heel freet dat ze mee kan gaon. We komen ieder jaor op zo’n vijftig adressen.
Ik hou ok bidprentjes bij. En in de Belze kerk help ik mee bij begrafenissen. Ik ben er dan veur de wierook en ut wijwater. Op den TV kijk ik gère naor lochte muziekprogramma’s. Ik hoor op de radio gère wa lochte muziek. Luister geregeld naor de lokale omroep en plaotselijke zenders.
De Heemkundekring trekt men wel. De dingen die ze doen vind ik interessaant. As ut effe kan zen we er bij.”
Zijn mening over Baol
“Baol is gelijk veraanderd. Is gin durp mir. Kek eens naor de Singel. Alle oudheden zijn er opgeruimd! Er komen veul te veul appartementen. De mooie gevels gaon tegen de vlakte en ze maoken er een stad van. En as ge nie oppast, rijen ze oe in ut durp ondersteboven.
Lest ging ik op zondaggemèrgen bij den bakker wèrme brooikes haolen. Ik kos er nie over uit dat er toen nog zoveul herrie in café de Pomp op de Singel mag zijn. Deur de raomen koste zien det ze er volop aon ut daansen waren. En de muziek stond wel zó hard! Mar ja, den eigeneir zal wel denken dèt de wetten nie veur hum gelden! En politie, die ziede nie!”
Afscheid nemen
Het gesprek met Marcel heeft veel langer geduurd dan gedacht. De tijd is gevlogen. Het wordt weer tijd om afscheid te nemen. Maar eerst schenkt Marcel nog een paar lekkere glaasjes rode port in. En het buurten gaat natuurlijk verder.
Marcel en Lizette, heel erg bedankt voor jullie gastvrijheid en de gezellige buurt. Wij hopen jullie nog dikwijls te ontmoeten bij allerlei activiteiten van de Heemkundekring. Want zonder jullie zou de vereniging heel anders zijn. Blijf gezond en blijf genieten van het leven. Maar geniet ook vooral van jullie kleinkinderen. Namens alle leden van Amalia: bedankt voor het fijne gesprek!