Louis en Cor Olieslagers

Aon de praot mee……. Louis en Cor Olieslagers

“Wij maoken er sund van as iemand gin geloof hee”

Dré Moors

Baarle-Nassau, 29 oktober 2005

Wie zijn Louis en Cor Olieslagers
Louis en Cor wonen in een bejaardenwoning in het Julianahof. Louis werd geboren op 13 juli 1920 in Baarle-Hertog, in een boerderij achter ‘Den Belzen Bruurs’.

Louis is nu dus 85 jaar. De vader van Louis, Jan Olieslagers, werd geboren op 5 april 1877 op de Goorweg in Baarle-Nassau. Hij was heel zijn leven boer. Had altijd goede zin. Oudere Baarlenaren zullen ongetwijfeld weten dat hij daarom ‘Piet Plezier’werd genoemd.
De moeder van Louis, Carolina Meeuwesen, werd geboren op 5 augustus 1881 aan de Heesboom in Baarle-Nassau. In het gezin van vader Jan en moeder Carolina groeiden 11 kinderen op, 4 jongens en 7 meisjes. Louis was de 3e jongste in het gezin. Hij is gelukkig nog steeds op deze aardbol, samen met 2 zussen die non zijn. De vader van Louis overleed op 23 juni 1949 in Baarle-Nassau. Zijn moeder overleed op 6 mei 1955, eveneens in Baarle-Nassau.  

De vrouw van Louis, Cor Koyen, werd op 13 november 1921 geboren in de boerderij aan de Heikant in Ulicoten. Cor is dus een paar weken geleden 84 jaar geworden. Vader van  Cor is Cornelis Koyen, geboren op 18 juni 1888 in Meerle (B) en overleden op 10 april 1978 in Alphen. Moeder Johanna Keustermans werd geboren op 22 augustus 1884 in Meerle (B) en overleed op 24 september 1931 in Ulicoten. De ouders van Cor kregen 9 kinderen, 4 jongens en 5 meisjes. 3 Broers en 3 zussen zijn inmiddels overleden. Bij 1 broer en 2 zussen gebeurde dat kort na de geboorte.

Op 20 mei 1947 trouwt Louis met zijn Cor. Er worden 9 kinderen geboren, 3 jongens en 6 meisjes. Twee dochters zijn helaas overleden. De trotse ouders genieten nog iedere dag van hun kinderen en 13 kleinkinderen. Het 3e achterkleinkind is -als het goed is- medio november geboren.
Het grootste gedeelte van hun leven hadden Louis en Cor een boerderij op Boshoven. Aan die tijd bewaren zij nog heel veel warme herinneringen.

Zowel Louis als Cor kunnen praten ‘als Brugman.’ Hun geheugen laat hen bepaald niet in de steek. Gaf oud-smid Jan Geerts uit Ulicoten de vorige keer in Van Wirskaante al aan dat hij bezig was met zijn levensverhaal op de computer vast te leggen, Louis en Cor zijn er al mee klaar! Begin vorig jaar zijn Louis en Cor er eens goed voor gaan zitten. Dat heeft geresulteerd in een keurig boekwerkje met de titel “Oude herinneringen van opa en oma.” Het is zeer lezenswaardig. Onze heemkundekring heeft een exemplaar van Louis en Cor gekregen voor ons archief. Heel erg bedankt daarvoor!
Zoals gezegd, beiden kunnen hun levensverhaal nog heel goed vertellen. Daar krijgen zij dan ook in deze Van Wirskaante ruimschoots de gelegenheid voor. Er had zelfs nog een tweede rubriek ‘Aon de praot mee’ gevuld kunnen worden! Maar gelukkig kunnen we als Heemkundekring nog altijd terugvallen op hun geschreven boekwerkje. Daarin valt bijvoorbeeld het een en ander te lezen over hun oorlogservaringen en over de jeugdervaringen van Cor. Leuk is trouwens ook dat Louis nog een aantal oude documenten van zijn ouders, waaronder rekeningen e.d., heeft bewaard. Een paar staan er in dit artikel afgebeeld.  

Zijn herinneringen als kind
Louis weet zich nog heel goed te herinneren dat zijn ouders in het boerenbedrijf erg hard moesten werken om de kost te verdienen. “Mijn ouders waren nie rijk. Ene keer han ze nog gin tien gulden in huis. In de buurt was iemand die op den duur un briefke van duzend gulden bij mekaor hai verdiend. Zo’n briefke hai nog nooit iemand gezien. Héél de buurt ging kijken. Mijn vader hai ok veul tegenslag mee ut vee. Koeien han miltvuur. Ze wieren thuis in de grond gestopt, mar pas as de veldwachter was gewiest mee un kanneke petrol om over de dooie koeien te gieten.”
Als Louis anderhalf jaar is, verhuist het gezin naar Boshoven. “Onze pa hee men dikwijls verteld det er unne zwaore storm was gewiest. Hij was bang dat alles op Boskoven tegen de grond zou liggen. Gelukkig viel da mee. De héél ouwe boerderij mee de nog ouwere Vlaomse schuur stond gelukkig nog overeind. Laoter, is die Vlaamse schuur afgebroken. We waren blij dè we der vanaf waren. Hij waaide gelijk kapot. Ut strooi van de schuur waaide tot veur ut huis. Aon de onderkaant, onder ut aflopend dak van de schuur, zat ‘vitsel.’ Dè waren gevlochten wilgentakken, besmeird mee leem. De balken in de schuur waren héél oud. Die waren op un aander ok al gebruikt in un nog ouwere schuur. Die balken hebben wij toen de schuur bij ons wier gesloopt, aon Vromans in Alphen verkocht.”

Naar school
Louis ging naar de nonnenkleuterschool in de Nieuwstraat. “Elken dag gingen we te voet. We han gin fiets. Ik ging naor school via ut hoog poike (padje) over den akker. Da kwaam uit bij Kees Meeuwesen op den Alphenseweg.
We speulden op school dikwijs pèrd. Dan liepen we mee un stuk ijzer in de mond. Daor wier touw aon vastgemaokt. En unne kameraod die liep dan op unne draf  mee ut touw in z’n haanden achter oe aon! Dè ijzer mee twee haoken aon wirskaanten wier normaal gesproken gebruikt om iets aan die haoken te hangen en dan, bungelend aon da ijzer, in oew haand te versjouwen van de ene plak naor de aandere. Vic Theeuwes van de mulder op den Alphenseweg was munne kammeraod. Mee hum ging ik naor de leerschool in de Stationsstraat. Zijn moeder Miet was un héél goei vrouw. Elken dag mos ik irst naor de kerk. Bij Vic thuis liet ik dan mijn brood liggen en ging dan op de fiets van Vic vandaor naor de kerk. As de mies uit was, irst bij Vicce thuis mijn brood opeten, nog wè speulen en dan naor school. Op de laogere school was ik ginne al te beste leerling. Ik zal mar nie op mun eigen stoefen. As we aardrijkskunde han, mos ik altij naoblijven. Ik zee altij, Duitsland, Frankrijk en zo, is niks veur men. Daor kom ik toch nooit. As ik iets van Baol wit, dan is dè genogt! Ik kos ok nie schoon schrijven. Mister Verschueren vroeg es: wè wilde gij worden? Ik zee, marechaussee. En hij zee toen: da kan nie. As gij un proces het geschreven kan niemand da lezen! Op school was ik den enige van den achterste Boskoven, zo noemden ze da waor wij woonden. Van den veurste Boskoven zaten Louis en Guustje van den Heijning en Jan Seegers op school. Kattekwaod heb ik op school nooit uitgehaold. Was gèf braaf docht ik toch. Mar naor school gaon was nie menne hobby. Ik knikkerde gère. Bij de koster, schuins tegenover de Hollandse kerk, kochten we wel eens zestien knikkers veur éne cent. Hoofdmister Luijben vroeg eens of er iemand aardappels thuis hai. Die van hum waren op. Ikke menne vinger omhoog. Ons vaoder gaf hum toen unne zak gratis. Toen was ik unne goeie. Zonne goeie zelfs, da ik mee Fien Schrobbers mee mocht helpen om ut Heilig Hartbeeld bij de kerk te versieren mee blommen! Omdat ik zo dikwijls naor de kerk ging mocht ik eens mee de misdienaors gratis naor den dierentuin in Antwerpen. We waren nieuwsgierig in zo’n grote stad. Mee un paor kameraden liep ik echter verloren in Antwerpen. We wiesen ginne pad meer. Toen de weg gevraogd. Wè was de mister blij det ie ons wir terug haai!”

Vic Theeuwes van de mulder is zijn kameraad
De vader van Vic, Frans, was molenaar aan de Alphenseweg. Louis was graag in of bij de molen en moest ook wel eens meehelpen. “Ik mos helpen as de wind gedraaid was. Dan mos héél de kap en de wieken gedraaid worden. Kruien noemden ze da. Vader Frans riep dan héél hard: Kom helpen! Mee unne ijzeren ring wier het spel vastgelegd rond unne paal in de grond. Frans hai héél gère oostenwind. Dan hedde gin buien. Mar as er veul westenwind kwam, dan riep Miet: Frans, Frans, kekt de locht toch eens! De vang (rem) er op! Frans trok dan aon un touw en dan stopte ie. As er langere tijd ginne wènd was, mossen we bij de kapel op Nijhoven un kerske op gaon steken. Oh ja, Frans hing dikwijls uit un raomke van de meulen naor buiten te kijken. Pauwke, de vaoder van den Belze burgemister, was post. Elken dag brocht ie unne krant bij Trees Martens, un bietje wijer den Alphenseweg op, richting durp. Den hond van Frans zat dan al un half uur te wochten. Mee det ie Pauwke zaag, zette ie aon. Zunne bek open en unne kraant er in en in galop naor Frans de mulder die dan wir wa te lezen hai.”

Herinneringen aan de brandweer, trein en carbidlantaarn
De brandweer van tegenwoordig kan gelukkig beschikken over veel materiaal, water en manschappen. Dat was volgens de jeugdherinneringen van Louis wel anders. “As er in die tijd un huis of boerderij in brand stond, mos de brandspuit mee un pèrd daor naor toe getrokken worden. In de kerk trokken ze dan aon de klok. Stormen noemden ze da. Bim, bim, bim, bim. Dan ging de pampier mee de fiets al blazend op unne hoorn door het dorp. En den bakker ging dan mee ingespannen pèrd en den brandspuit mee geweld naor den brand. Ter plaotse wier ut pèrd uitgespannen en kreeg ie iets over hum. Hij was dan altij zeiknat van ut zweet. Waoter was er nie. Ze han geluk as er unne sloot in de buurt was mee wè waoter. Naoderhand zen er gelukkig brandkuilen gekomen. In elk buurtschap ene.”

De trein kwam dagelijks vlak langs het buurtschap Boshoven. Louis ziet dat nog voor zich. “Toen ik klein was, ree er nog unne volkstrein. Er zaten allerlei mensen en juffrouwkes in. Bij den overweg mossen we waochten. Er wier dan over en weer gezwaaid. Jongen, jongen, wij dochten dan dè we al unne hele vent waren. Mijn vaoder ree vruger dikwijls mee den trein naor den Bossche mart om daor unne vaars te kopen. Hij vertelde det er was afgesproken det as ie terugkwaam en iets gekocht hai, hij dan mee unne rooie zakdoek zou zwaaien. Dan mos iemand van ons mee unne stok naor ut station van Baol om daormee de koei op te stouwen. In dieën trein waren veewaogens, kolenwaogens en natuurlijk ok personenwaogens. Jè, er zat zelfs unne grote tank mee gier in van de wc’s uit Tilburg. De boeren han toen unne vierkante gierkist. Achterin zat unne stop. Dan den akker op. Alle zes meters wier un kuiltje gemaokt. Daor ging de gier in en die wier dan mee gierscheppen over ut laand gezwierd.”

Een fiets had Louis niet toen hij nog kind was. Zijn broer Peet, het latere raadslid, wel. “Onze Peet was tien jaor ouwer as ik. Die hai wel unne fiets, mee unne carbidlamp nog wel. Van hum kreeg ik unne cent as ik zunne fiets in orde maokte. As de karbid uitgewerkt was, was da net poeier. Dan dee ik daor schone klotjes in. Boven in dee ik waoter. Door un schroefke los of vast te draaien, druppelde er dan meer of minder waoter in. En da betekende meer of minder liecht. Dieën karbid kostte twaolf en un halve cent per pond. Hij was te koop bij Guust Puij op de Singel.”

De belevenissen van Louis tussen zijn 12 en 27 jaar
Het is de tijd dat Louis mee gaat helpen op het bedrijf van zijn vader. Ook aan die jaren denkt hij met plezier terug. Echt vervelende dingen schieten hem niet te binnen.
“Ik mos wel hard werken, mar da mos de jeugd in dieën tijd allemaol. Zo heb ik dikwijls zat de potstal uitgemest. De verse stront achter de achterpoten van de koeien wier mee unne emmer opgeschept en buiten op unne hoop gegooid. Er zat ok veul mest ónder de koeien. Da kos wel unne meter dik zijn en was kaai droog. Mee unne stik of grijf, staken we dieën mest tot blokken. Op unnen gegeven moment mossen de koeien dan een heel stuk leger gaon staon. Da durfden ze dikwijls nie, want ze keken dan in un gat. Dikwijls mossen we zon’n bange koei mee twee man omdouwen. De koeien kwamen in dieën tijd nooit buiten. Er was ginnen pindraod, jongen. Er was gin een waai afgemaokt. We maaiden het gras mee unne zeis en brachten dè mee un kèr naor de stal. In dieën potstal wieren de koeien gemolken. Unne troep was het er! Er viel haor en allerlei andere troep in de melk. Die wier dan wel gezift mee unne zeiger, noemden ze da. Daor laag unne handdoek over. Laoter wieren er ok nog twee watjes veur te zeven tussen gelee. Zo bleef de melk toch nog un bietje gèf. Un medje van Slockers kwaam dikwijls melk haolen. Ik snapte nie dè ze dieën melk lusten!”
In die jaren verdient Louis een centje bij met het schudden van stro. “In de winter gebeurde da bij de boeren. Het mos mooi lang strooi zijn en het korte strooi moest er uit. Dan gingen er drie boskes bijeen en daor twee baanden om. Alles wier mee unne scherpe zeis aan de onderkaant afgesneeën. Da noemden ze geschud strooi en werd per duzend kilo verkocht. ’s Avonds in de schuur moesten we mee de petroleumlamp aon, unnen hele aovond bandjes losknopen. Ik verdiende dan veur het helpen van onze Peet éne cent per aovond. Mar onze Peet verdiende unne gulden per aovond!”
In Zondereigen hadden de ouders van Louis een stuk weiland liggen. Ook daar ging Louis werken. “Rechts op Ginhoven, daor de bemden in. Daor laag die waai. Het was moergrond. Heel nat. Un rijf konde daor helemaol in de grond steken. In den donkerte reeën we thuis weg. As ut licht begos te worden, waren we daor. Het irste jaor, toen ik virtien was, kos ik zelf mijn zeis nog nie scherpen. Da deeën de aanderen. In de middag eten, efkes slaopen en dan het gras nog breken en uit elkaor gooien. Het was unne hele kunst om de kèr te laaien. Aon ut Vosserschoor heb ik ok nog gewerkt in zonne bemd. Die was één hectare groot. In ut midden was unne bult waor ge mee pèrd en kèr kos komen. De rest mossen we tot hopen zetten. Unne dag laoter staken we twee lange houten onder zonne hoop hooi en mar draogen. Da was werken!”

Iedere zondag ging Louis om tien uur naar de kerk. Na afloop bleven dan veel boeren  buiten nog wat nabuurten. Zeker in het voorjaar. “Dan kwamen er hengstenboeren mee unne hengst in de Nieuwstraot pronken. Die pèrden waren prachtig opgemaokt mee vlechtjes en zo. Dan mos ie stappen en draoven. Iemand liep er achter mee un zweepke en un doske mee klein geld. Da rammelde flink en die hengsten zetten dan hun oren op. Schoon was da. Den beste en schoonste hengst wier deur de boeren uitgezocht. Die mos dan de merrie van dieën boer dekken. En den hengst mar laachen!”

Alles moest vroeger met paard en wagen vervoerd worden. De wegen waren slecht, de afstanden vaak groot. Toen zijn broer Fons in 1942 aan de overzijde een boerderij ging bouwen, moest Louis stenen gaan halen in Turnhout. “Ik mos de stenen gaon haolen aan de vaart. Met de heen- en terugreis, inclusief het laden en lossen, was ik den hele dag onder de pannen. Ik heb nog gezien dat un zwaor dikke vrouw mee un lang touw, unne boot mos trekken. En heure vent zaat aon ut stuur. Ik heb ok veul pèrden unne boot zien trekken. En as die dan na verloop van tijd aon unne boer verkocht wieren, liepen die bij ut ploegen altij scheef over den akker. Ze waren nie aanders gewend dan scheef te lopen.
Ik laoide 2000 belskes van anderhalve kilo. En rammelen dee de kèr op de weg! Bij ut aonzetten ging ut pèrd deur ut gewiecht wel eens op de knieën. Laoter was ik zo slim om midden op de ronding van de weg te gaon staon. Naor de kaant liep dè af en dan kos ie gemakkelijker op gang komen. Ik heb verschillende weken op en neer naor Turnhout gewiest. Ut was gin kwaoi werk, ik was tenminste twee kilo zwaorder geworden.”

Circus
“Ut Sint Annaplein was vruger unne akker. Laoter un waai mee heel veul klèver er op. Ik weet nog det er unne sloot langs liep, richting Alphenseweg. Heel ut afvalwaoter van Baol wier er deur afgevoerd. Op un gegeven moment stond er un circustent op ut plein. De pèrden mochten volop klèver eten. In de aovonduren was ut veurstelling. Ze kregen er van langs mee un zwipke en ze zetten stevig aon. In de loge zaten vrouwkes mee heel schoon kleren aon. De pèrden komen in den bocht waor die vrouwkes zitten en wè gebeurt er: de pèrden staon van de klèver aon ut schijt en spuiten dunne stront over de schone kleerkes van die vrouwen! Afin, ze pakten dur spullen en gingen toen mar naor huis.”

Smokkelen
In de veertiger jaren smokkelen in Baol heel veel mensen. Louis bleef niet achter. “Ik heb van alles gesmokkeld. Eieren ok nog wel. In Bels was alles duurder, behalve de tabak. Ut miste heb ik rog gesmokkeld. Ging da halen tot in Alphen toe. Unne boer maokte daor wa hopen groen en tastte daor zakken rog onder. Hij zee dan: onder den zoveulste hoop zit de rog. In ut donker droegen we zakken van veertig kilo naor Jaoneke van Tilburg, neffe die twee grote lindebomen in de nieuwe wijk. Van daoruit ging alles deur naor Bels. Jaoneke hield dan zijn hand veur de lamp want niemand mocht wa zien. Er wier verteld dat ie wel un ton vol mee geld hai staon. Zoveul had ie er mee verdiend. Gelukkig ben ik nooit deur de commiezen gepakt.”

Voor de rechter
Louis: “Ik ben in mijn leven twee keer veur de rechter motten komen. Ene keer omdè ik zonder vergunning bomen hai gekapt. Den aandere keer was in 1943. Ik hai ut spleetje waaruit liecht van de koplamp van mijn fiets kwaam, un bietje groter gemaokt. En dè mocht nie want alles mos verduisterd zijn. Halt, zee unne rijksambtenaar. Ik mos un proces van vijf gulden betaolen. Ik zeg, dè betaol ik nie. Toen mos ik veur de rechter in Tilburg komen. Ik mos lang wochten. Alles bij mekaor, inclusief het fietsen, kostte me da vier uur. Neffe men zat un meske. Heur rokske trilde van de zenuwen. Ze hai mee durre vriend in ut bos gezeten. Toen ik veur de rechter stond zee ik det ik gin geld hai. De rechter zee: Geen geld en dan uit dat smokkeldorp komen! Ik zal er vier gulden van maken. U kunt hieronder betalen. En zo hai ik toch mar unne gulden verdiend, un kwartje per uur!” 

Koe ziek
Een veearts kwam volgens Louis vroeger niet vaak op de boerderij. Dikwijls losten de boeren zelf gezondheidsproblemen bij de dieren op. “Un gezonde koei hee wèrme horens en oren. As ie un kou gepakt hee, dan nie. Dan staken we een jutezak over durre kop en die bleef er lang aon. Da werkte goed. Een paor schoft naoderhaand waren ze weer lekker wèrm. Witte gij hoe dikwijls det un koei herkouwt? Vijf keer? Neie, wel vijfenveertig keer! As un koei opgelopen was, zat er te veul lucht in de pens. We staken dan un buigzaome slang van roestvrije ijzerdraad via dur bakkes in de slokdèrm. Unne meter diep wel. Dan kwaam ut gas eruit en da stonk verschrikkelijk. Er is wel eens ooit un boerderij afgebraand omda den boer unne aonsteker aon dee. Potverdomme. Heel de tent brandde af! Ook as er un stuk biet of zo in de keil van de koei zaat, probeerden we die mee de slang met unne dot slaaiolie er aon, deur te douwen tot het end van de slokdèrm.”

Louis gaat uit, leert Cor kennen en trouwt met haar
“Alleen op zondagaovond ging ik uit. Mar irst de koeien melken. Dan naor het dorp. Kaort speulen bij Toon van Mieke Olieslaogers op de Singel. Of biljarten bij Hoefnaogels bij de Belze kerk. Om tien uur kwaam de veldwachter en mossen we naor huis. Daansen heb ik nooit gedaon.” Ook Cor vertelt dat ze nooit is gaan dansen. “Mar ik ben nooit bang gewiest om er over te schieten,” aldus Cor. Louis: “Bij ut café van Jan Huijben bij de kapel op Nijhoven ging ik wel eens jokeren. Het was al wè as er un meske mee dee. Dochter Jo jokerde wel eens mee.”

Tijdens een paardenconcours in Ulicoten leert Louis zijn Cor kennen. Dat gebeurt bij Tineske Oomen aan de Chaamseweg. Cor en Louis in koor: “Het klikte meteen. Heb ik jou toen al een kusje gegeven Cor?” Cor denkt na en blijft het antwoord schuldig. Louis: “Het was vruger nie veul. Ik heb jou toen wel mee de fiets naor huis gebrocht. Om de veertien daogen zagen we mekaor. Heur ouders kenden die van men al un bietje.Er woonden twee zusjes van men, de twee nonnekes, in Ulicoten. Un aandere bruur en zus wonden er ok. Het ging goed omda we alle twee van boerenafkomst waren. Han ok un goei geloof. Wij hebben vier en een half jaor verkering gehad.” Voor beiden geldt dat ze van te voren nooit verkering hebben gehad met een ander. Louis: “Jè, ik heb er wel eens eentje naor huis gebrocht, mar da haolde nie veul uit. Gij toch ook nie hè Cor?” “Neie, ik ok nie,” aldus Cor. Louis: “Ik ging altij mee de fiets naor Ulicoten. Eén keer mee ut pèrd toen er héél veul sneeuw laag. Heur ouwers zeeën, bent ut pèrd mar aon den hooitas. Nou, dè vond ie mar wè lekker. Hij hai tenminste un gat in de hooitas gewreten. We zen weinig uitgegaon. Ene keer naor de film. Toen wij trouwden, wiesen we van niks. Onze Jaon wonde bij Harrie van Toontjes. Daor was unne geestelijke. Onze Jaon zee tegen hum: As ik nieuwe klompen mot hebben, mag ik die passen. Daor doe ik nog gin jaor mee. Mar mee un vrouw maag ik helemaol niks. En daor motte heel oe lèven mee doen! De geestelijke wis nie wa te zeggen!”

Louis en Cor trouwden in de kerk van Ulicoten. Feesten deden ze bij Cor thuis. Cor: “Er kwaam unne kok om eten te maoken. Het was schoon weer. Toen zen we naor de Bernarduskapel gegaon en daor nog wa gebid. In de middag gingen we naor Tilburg. Daor wier één trouwfoto gemaokt. In de avonduren kwam iemand op ut fist op unne monica speulen. Om twaolf uur zen we op de fiets naar Baol gegaon.” Louis: “We trouwden bij men ouders op Boskoven in. Jongen, jongen, ik zie me daor den irste keer nog staon veur het bed! Nooit gezien! Ik snap nie det ik geslaopen heb! Ut was echt un nieuwke!”

Een hard, maar fijn boerenleven op Boshoven
Louis en Cor vinden hun draai op Boshoven. Moeten hard werken maar doen dat graag. Omstreeks die tijd wordt de weg op Boshoven over ongeveer 700 meter tot de Alphenseweg opgeknapt. Het slechte zandweggetje wordt in 1927 een klinkerweggetje. Louis: “Het aandere stuk van Boskoven langs Louis van den Heijning richting durp, wier pas in 1956 opgeknapt. Ik heb daor nog un foto van. In de schuur bij Guustje van den Heijning en van Floor Seegers hebben we toen nog goed gefist.” Precies één jaar na hun huwelijk, wordt het eerste kind geboren. Helaas overlijdt hun dochtertje al heel snel na de geboorte. Louis: “Boeren heb ik altij gère gedaon. We han best veul grond. Ok haai. Laoter ok nog vier hectare waai in Ulicoten. Alles dee ik mee ut pèrd. Ik kocht nog eens unne Lux bij Snelskes in Alphen. Ik zeg, hij is toch nie gedekt zeker? Dan mot ik hum nie. Snelske zee niks. Zeuven maonden laoter. Zun uiers begossen te werken. Op 24 juli, midden in den oogst, gaot ie veulen! Hij hai unne kaoie naovel. Van den dierenarts mos ik er jodium aon doen. Ik zeg Frits, want zo noemde ik mun pèrdje, gao liggen jongen. Nao drie daogen kende ie ut al. Ik hoefde mar tegen zunne veurpoot te douwen, dan viel ie al om. Laoter kwamen er pèrdeschatters. Die wiesten nie wè ze zagen toen ie ging liggen as ik da vroeg. Ik zeg tegen die mannen, hij kan nog bidden ok! Ik dee zun veurpootjes kruiselings over mekaor en daor laag ie te bidden. En die boeren laachen! Toen ie drie jaor was heb ik hum verkocht aon Schrijvers van de Hoogstraotensebaon.”
Louis had ook fokzeugen. En die moesten natuurlijk in verwachting raken. “Ik brocht de fokzeugen altij naor Klein Bedaf. Daor han ze unne goeie beer. Den oudste zeug wies precies hoe laot ut was. Die snapte ut en ging er gère naor toe. As ik mee de kèr daor in de buurt over de klinkers ree, wier ze ongeduldig. Ze rook den beer. As den beer er bij was gewiest, kos ze meteen mee terug nor huis. Jonge fokzeugen bleven soms bekaanst un week daor. Ze waren nog nie tochtig. Iederen dag efkes den beer er bij. Mar op unne gegeven moment wieren de fokzeugen dan toch tochtig en kregen ze zin.”
In 1984, Louis is dan 64, stopt hij met zijn boerenbedrijf.

Hun oude dag
De laatste jaren zijn Louis en Cor erg gelukkig in hun bejaardenwoning aan het Julianahof. Ze kijken met tevredenheid terug op hun leven. Op vakantie gaan was er niet bij. Hoewel, Louis ging 7 keer naar Lourdes. Cor 8 keer. In die jaren gebeurde dat altijd met de bus van Jos van Raak. Tegenwoordig staan ze ’s morgens om een uur of acht op. Cor drinkt rond tien uur een kopje bouillon. Ze doen dikwijls samen boodschappen. Ze koken zelf. Doen samen de afwas. Na het middageten gaat Cor een uurtje naar bed. Louis klopt dan de mat uit, stofzuigt en schilt de aardappelen. In de avonduren kijken ze een beetje TV of spelen rummikub. Soms luisteren ze naar zelf opgenomen muziekprogramma’s. Cor: “De zangeres zonder naam, Jantje Smit en K3, die horen en zien wij graog.” Elke zaterdag gaan ze naar de kerk en in de zomer elke woensdag naar de kapel van Nijhoven. Louis: “Wij hebben veul steun aon ut geloof. Kunde nie geloven. Wij maoken er sund van as iemand gin geloof hee.”

Gevraagd naar zijn hobby’s moet Louis even nadenken. Een van zijn dochters die net met haar man is gearriveerd om een potje te kaarten, helpt hem een handje.”Konijnen vangen, tuinieren,” zegt zijn dochter. “Oh wocht es,” zegt Louis dan. “Ik ben specialist in ut mollen vangen. Ze noemen men de mollenkoning. Ik heb wel veertig klaanten. Bij boeren en burgers vang ik de mollen uit ut gazon. Vooral vlak nao de winter, want dan is het rijtijd. De mannekes gaon dan op zoek naor de vrouwkes. Op de Chaomseweg heb ik er eens op één adres vijfentwintig gevangen. Toen ik de vijfentwintigste ving, kreeg ik gebak mee un advokaatje! Ik weet wat unne mol doet. Hij mot veul drinken. Mokt gangen naor de sloot as daor waoter in staot. Witte gij det unne mol per dag twee keer z’n lichaomsgewiecht aon wurmen mot eten? Det ik zoveul mollen vang komt omdat ik goed kijk waor de gangen zen. Af en toe trap ik unne gang in en kijk dan den dag daornao waor de mol is gebleven. Ooit éne keer had ik zes mollen in één klem. Goed hè…… Ik hai un moeder gevangen die nogal dik was. Ikke mee ut mes goed langs de muur gegaon en den buik opengesneeën. En toen kwamen er vijf van die kleine mollekes uitgekropen, schoon mee dur veurpootjes naor buiten wijzend!”   

Beiden zijn tevreden over hun gezondheid, hoewel ze alle twee in 2000 ernstige gezondheidsproblemen hadden. Louis: “Ik heb toen in den Klokkenberg vijf nieuwe omleidingen gekregen. Ik kan gelukkig nog altij fietsen, gaon en autorijen.” Cor: ”Ik had in 2000 maogkanker, mar ut was gelukkig nie uitgezaaid. Ik heb vier keer chemo gehad en twintig bestraolingen. Fietsen kan ik nie mir. Mar mee de rollator goi lopen nog goed.”
Zoals zij zich nu voelen, willen ze nog best wat ouder worden. Louis: “Elk jaor is meegenomen. Over anderhalf jaor zijn we zestig jaor getrouwd. Dè willen we gère haolen.” De kinderen zien ze dikwijls of bellen regelmatig. Daar zijn ze heel erg blij mee. Als ze dat zeggen stralen hun gezichten een en al blijdschap en tevredenheid. Als ik een paar foto’s van het gelukkige echtpaar maak, kan Louis zijn vrouw niet loslaten. Zijn stevige omarming en de manier waarop zij elkaars hand vasthouden, zegt heel veel. Héél erg mooi om dat mee te maken.

Afscheid
Louis en Cor, het was een groot genoegen om met jullie te kletsen. Namens alle leden van onze Heemkundekring wensen wij jullie samen nog heel veel fijne jaren. Wij hopen dat jullie nog heel lang samen mogen blijven. En als jullie over anderhalf jaar het zestigjarig huwelijk vieren, laten wij zeker iets van ons horen!    

Cor Olieslagers overleed op 10 november 2011 en Louis Olieslagers overleed op 18 november 2011.