Het was inderdaad een onmenselijk vroeg tijdstip om op te staan, maar we werden afgelopen zondag, 12 juni 2011, daarvoor dubbel en dik beloond met een prachtige morgen en met ontelbaar luid zingende vroege vogels. We vertrokken met 14 dappere liefhebbers om 5.00 uur stipt vanaf het Heemhuis al carpoolend naar de Eikelenbosch om vandaar te voet via het laarzenpad de prachtige natuur in te trekken.
Op het vroege uur was het nog nevelig, maar dat gaf prachtige beelden in de weiden en beemden. Meteen bij het vertrek hoorden we de wulp al slaan om snel daarna de grasmus en de fazant te horen. De vrolijke zangers lieten zich nauwelijks zien, maar ze lieten zich naar hartenlust horen. De tjiftjaf bleef de hele route te horen. Ook de zwartkop hoorden we regelmatig vanuit verschillende zangposten fluiten. De bosrietzangers brachten de meest uiteenlopende melodieën. De ene zanger na de andere diende zich aan: de wielewaal, de heggenmus, het winterkoninkje, de kwartel, de boompieper, de kleine karekiet, de tuinfluiter en de geelgors. Aan dat rijtje ontbraken natuurlijk onze tuinvrienden niet: de pimpelmees, de zanglijsten, de merel, het kwikstaartje en de vink.
Tijdens de wandeling zagen we de zon opkomen, die geleidelijk aan de nevels verdreef, terwijl op diverse plaatsen de konijnen een veiliger oord opzochten en de hazen hun bekende hazenpad kozen.
Bij een pas aangelegde waterpartij zagen we een reiger, diverse kieviten, koetjes en scholeksters. De wandeling was natuurlijk niet alleen prachtig qua fluitpartijen, maar ook de natuur was overweldigend mooi. Aan het eind van de tocht zagen we enkele patrijzen lopen en een torenvalk bidden.
Kortom: er is toch geen prachtigere manier te bedenken om Pinksteren 2011 te starten. De tocht duurde geen twee uur, zoals vooraf was aangekondigd, maar drie en een half uur zonder dat het ons ook maar één moment verveelde. Wederom heel veel dank aan Antoon van Tuijl, die ons al dit moois deskundig liet ontdekken.
Hieronder nog een aantal foto’s van de prachtige wandeling.
Met de verrekijker in de aanslag of de ogen wijd open kijken, terwijl Antoon toelicht wat er te horen en te zien is.
Prachtige vergezichten met een laagje nevel bedekt.
Op een rijtje door het vochtige gras.
De zon verdrijft de nevel.
"Stil, je hoort duidelijk de….."
De koeien toonden ook belangstelling.
De zon verdrijft niet alleen de nevel, maar komt ons ook wat opwarmen.
Wat een prachtig uitzicht.
En weer verder over het laarzenpad.
Een zonovergoten vergezicht.
Eigenlijk kom je ogen te kort, waar je ook kijkt het is allemaal de moeite waard.
Antoon nog steeds voorop en wij goed aansluiten om toch zeker niets te missen.
Een zicht op de beemden.
Waar je ook kijkt, het is prachtig.
Is dat niet de toren van Zondereigen?
Dan maar weer vlug de weg terug.
Tot het einde mooi en genieten!
Dat was het dan weer. Het was de moeite.