Indrukwekkende dienst in kerk van Zondereigen
Zaterdagmiddag 5 september jl. vond onder grote belangstelling in de parochiekerk van Zondereigen de plechtige inzegening plaats van het glasraam ter ere van pater Ladislas Segers, geboren en getogen in dit bijzondere dorpje. Priester Frans Jansen, zijn neef, wijdde het en dat maakte de gebeurtenis heel bijzonder. Er werden o.a. toespraken gehouden door familielid Hild Segers en de kunstenares die het schitterende raam heeft ontworpen, Ingrid Meyvaert uit Gent. Haar ontwerp werd uitgevoerd in het wereldvermaarde atelier van haar man, Luc Mestdagh.
Opnieuw bleek dat het praten over en het denken aan pater Ladislas, brancardier tijdens de Grote Oorlog 1914-1918 en missionaris in Canada nog steeds bij veel mensen emoties oproept. Verderop in dit artikel kunt u meer lezen over dit nieuwe hoogtepunt in de recente geschiedenis van Zondereigen en krijgt u een beeld van e.e.a. op basis van een foto-impressie.
De Rumolduskerk van Zondereigen
Het hele leven van Ladislas stond in het teken van de zorg voor anderen. Zo riskeerde hij tijdens WO1 als brancardier meermaals het leven voor zijn medesoldaten. En als pionier van de Kapucijnen in Canada verzorgde hij drieëndertig jaar het geestelijk welzijn van de Belgische, Nederlandse en Tsjechische immigranten. En als eerste heemkundige en schrijver van geschiedkundige studies over zijn Zondereigen was hij van grote betekenis voor zijn geboortedorp.
De eerste foto van een mooie presentatie door Herman Janssen
De aanwezigen luisteren vol aandacht naar Herman en kijken naar de getoonde foto’s
Fotopresentatie
Voor de aanvang van die Dienst werden op een groot scherm foto’s getoond over het leven en werk van pater Ladislas. De beelden werden op een deskundige wijze van commentaar voorzien door, hoe kan het anders, Herman Janssen. Herman is zo als bij velen bekend, een bijzonder actief lid van de heemkundige werkgroep Zondereigen.
Herman Janssen
Welkomstwoord door Hild Segers
Hild Segers richt haar welkomstwoord tot de aanwezigen
De vele aanwezigen in de Rumolduskerk van Zondereigen, waaronder ook familieleden uit Canada, werden welkom geheten door Hild Segers. “Zelf heb ik nonkel pater nooit gekend, nooit gezien. Ik was een klein meisje van een jaar of negen toen hij stierf. Maar mijn vader heeft veel over hem verteld. Wat mij nog het meest tot mijn kinderlijke verbeelding sprak was dat hij samen met de Eskimo’s leefde en rauw vlees at. De familie van haar kant had veel bewondering voor nonkel pater. Zijn neven Fons van Beek en Frans Janssen zijn in zijn voetsporen getreden als priester en ze hielden een regelmatige correspondentie met hem.”
Hild verwees in haar toespraak ook naar de fantastische meerdaagse heemreis naar de Westhoek in 2004, toen leden van heemkundekring Amalia van Solms er in de voetsporen traden van pater Ladislas. “We deden dat aan de hand van zijn dagboek. We werden er vaak heel stil van……,” aldus Hilde.
Hild eindigde -zichtbaar geëmotioneerd- haar erg mooie toespraak met de volgende overdenking: “Zou hij content zijn met zijn plaatske in de doopkapel waar hij kan uitkijken over het dorp? Zou hij blij zijn dat we hem een handje hebben toegestoken om zijn droom te verwezenlijken: Ik droom er van om na mijn dood als geest te zwerven rond Zondereigen en Ginhoven.” Hild: “Ik denk het wel…”
Na het welkomstwoord gingen pater Tom Geris, pastoor Gaston Belmans, priester Frans Janssen en pater Gust Koyen (vicaris provinciaal van de Vlaamse Kapucijen) voor in een mooie Eucharistieviering. Het parochiekoor van de Rumolduskerk zong mooie liederen.
Het parochiekoor van de Rumolduskerk zong mooie liederen
De kunstenares Ingrid Meyvaert en haar man Luc
Toespraak door de ontwerpster van het brandglasraam, Ingrid Meyvaert
Ingrid Meyaert vertelt gepassioneerd over het glasraam
Omdat Ingrid ons vertelde over de keuzes die ze maakte bij het visueel maken van bijzondere gebeurtenissen in het leven van pater Ladislas, nemen wij haar tekst hier integraal op. Voor bezoekers aan de kerk van Zondereigen is deze achtergrondinformatie bijzonder interessant. Ook Ingrid had overigens op het einde van haar toespraak (zie de laatste alinea) moeite om haar emoties de baas te blijven. Ook dat was voor de aanwezigen in de kerk een bijzonder moment.
Ingrid begon haar toespraak met een woord van dank aande opdrachtgever EH Frans Janssen, de familie en de bezielers voor de opdracht en het vertrouwen in haar atelier ‘Kunstglasramen Mestdagh’ uit Gent .
Ingrid: “Na de eerste kennismaking; het luisteren naar de verhalen; het lezen van zijn eigen brieven; fragmenten uit zijn dagboek en van wat verschenen is over het leven van Pater Ladislas en het bekijken van het fotoarchief, heb ik me geestelijk verdiept in zijn boeiend figuur. Ik ben op zoek gegaan, hoe ik zijn levensloop visueel en plastisch kon weergeven.
Mijn compositie is opgebouwd uit verschillende elementen die hoogtepunten weergeven uit het leven van Pater Ladislas en zo zijn ganse levensevolutie leesbaar maakt.
Het was fijn dat priester Frans Janssen, een neef van pater Ladislas, er bij kon zijn.
Onderaan links in het glasraam zie je Ladislas Segers als brancardier in de Eerste Wereldoorlog. De harde omstandigheden van toen probeer ik weer te geven aan de hand van verschillende elementen: zoals de hulppost van het Rode Kruis; de vele zandzakjes; een gewonde soldaat op een brancard, in elkaar geknutseld met fietsbanden.
Pater Ladislas staat op een loopbrug over de kale en kille IJzervlakte.
Deze partij van koude en lichte pasteltinten, zet ik verder in het rechterpaneel van het glasraam waar ik de binding maak met de sneeuwvlakten in Canada.
Onderaan rechts kan je het klooster van de Kapucijnen te Izegem terugvinden. In de donkere oorlogsjaren bleef deze plek voor hem het symbool voor ‘ leven’, rust, vrede en geluk. Hij had er zijn opleiding gevolgd, was er in het noviciaat geweest en was er tot priester gewijd.
Dit heb ik ook uitgedrukt door felle, blije kleuren te kiezen: het rode bakstenen gebouwencomplex, met daarachter de felgele zon, weerspiegelt de vreugde, de hoop en het Goddelijke.
De tweede fase in het leven van pater Ladislas is zijn vertrek naar Canada.
In het bovendeel van de linker partij van het glasraam zie je de kerk van Toutes -Aides waar hij missionaris was voor de Vlamingen die geëmigreerd waren naar Canada.
De bruin-witte kleuren van de kerk staan in contrast met de verschillende blauw-wittinten van de hemel, doorspekt van wat fel geel. Deze kleuren symboliseren terug het positieve in zijn leven.
Heel centraal in de compositie, doorlopend over de twee partijen van het glasraam, zien we de paardenslee met Pater Ladislas. Hij wou trekken en koos soms de weg van stilte en eenzaamheid. De verafgelegen gebieden waar de Indianen en Eskimo’s verbleven trokken zijn aandacht en werden zijn geliefkoosde plekken.
De kleine IJslandse paarden op een sneeuwvlakte trekken de slede waar Pater Ladislas, rechtstaand de slede dirigeert, een blij, voldaan, gelukkig man.
Dit geluk heb ik eveneens weergegeven door de gloed van kleuren als achtergrond, het is als het ware een weerspiegeling van het Zonnelied van H. Franciskus, zijn grote voorbeeld en dit staat dan in contrast met de donkere kleuren van zijn pij.
Daarboven in het ochiefraam vind je de Vossenberg terug, getekend naar de schetsen van Jef Segers zelf. Vossenberg was tevens zijn pseudoniem als schrijver.
Het staat hoog in het raam, daar het voor hem een droom was dit stukje erfgoed te bewaren.
Maar tevergeefs! Het is misschien nu een troost dat we het nu vereeuwigd zien in zijn glasraam.
Het basiselement in een glasraam is het mondgeblazen, door en door gekleurde glas. Kleuren symboliseren leven, het invallende, wisselende licht brengt de kleuren tot leven.
De donker bruine, grijze tinten in zijn verschillende tonen geven eerder de duistere, donkere periode van de oorlogsjaren weer. Deze staan in fel contrast met de witte, licht pasteltinten van de sneeuwvlakten en de paarden.
De rode en gele glasscherven wijzen dan weer op vreugde, geluk en het positieve in het leven.
Het schitterende brandglasraam
Dit glasraam is tot stand gekomen door de nauwe samenwerking met het team van ons atelier Mestdagh, die mijn man Luc leidt.
De creatie, het ontwerp, het werkkarton en de kleurkeuze is de basis van het glasraam. De ambachtelijke fasen volgen dan elkaar op zoals: het glas snijden, het beschilderen en branden in de oven, het in lood zetten en tenslotte het plaatsen in het kerkgebouw.
En zo kunnen we nu van het resultaat genieten.
Toen ik de opdracht kreeg voor een tweede glasraam in de kerk van Zondereigen was ik heel gelukkig. Het evenwicht in de kerk werd gerealiseerd, rechts Zuster Rumolda en nu links Pater Ladislas. Toen ik vernam dat beide tijdsgenoten waren, in Zondereigen geboren en elkaar ooit zullen ontmoet hebben, vond ik de invulling van dit raam nog zinvoller en het wakkerde mijn enthousiasme nog meer aan.
Ik geef mijn glasraam een beetje weg als een geschenk, voor de opdrachtgever in de eerste plaats, voor de familie, de bezielers van de heemkundige kring, voor de parochiegemeenschap van Zondereigen en de vele bezoekers van deze kerk.
Het leven van Pater Ladislas kan voor velen nog steeds een bron van inspiratie betekenen.
Het glasraam kan op zijn beurt, een bron zijn van rust, troost, vreugde, stilte of gebed. De kleuren kunnen je meevoeren en het doorvallende licht kan je overtuigen van Gods aanwezigheid en nabijheid, de grote mijlpaal in het leven van pater Ladislas.”
Frans Janssen vlak voor hij het glasraam inzegent. Naast hem pastoor Gaston Belmans
Inwijding glasraam
De eer viel daarna terecht te beurt aan priester Frans Janssen om de wijding van het brandglasraam, achter in de kerk, voor zijn rekening te nemen.
Frans: “Pater Ladislas heeft niet geleefd voor zichzelf. Hij diende God en zijn medemens. Pater Ladislas hield ook veel van Zondereigen. Hij droomde over zijn dorpje. Hij schreef en dichtte ook over het verleden. Zo beschouwen wij pater Ladislas als eerste heemkundige van Zondereigen. Daarom vragen we Gods zegen en mogen veel mensen in het voorbeeld van pater Ladislas bemoediging en navolging vinden.
Zegen…..in de Naam van de Vader…….”
Koffietafel
Toen de Eucharistieviering was afgelopen, keerden alle kerkbezoekers met een bijzonder fijn gevoel huiswaarts. Familieleden van pater Ladislas en een aantal genodigden waren nog enige tijd samen voor een koffietafel op Landgoed Schaluinen in Baarle-Nassau. Daar werd nog volop de tijd genomen om te praten over deze fantastische zaterdagmiddag in Zondereigen.